Poezia e Vaid Hyzotit vjen në italisht nga Mimoza Pulaj

 

MË DRIDHEN DUART…

Më dridhen duart, ndaj mos më kërko

të hedh një vijë të drejtë në letër.

Nuk është parkinsoni,

as tensioni nuk është,

më kot mundohesh

për EKG-në e zemrës.

Se rezultatin ta japin duart e mia,

me vizat me lakime e përthyerje perfekte.

Lexoje EKG-në, doktor, lexoje

dhe do më besosh:

s’kam sëmundje zemre.

Por duart më dridhen, që kur provuan

se s’patën fuqi të mbaja nënën në jetë.

E  kisha në duar në çastet e fundit,

më la gjoksshkallmuar

dhe iku aq shpejt.

Dhe  zemrën time  e mori me vete,

dhe  zemrën e saj tek une kish  lënë.

Ndaj duart më dridhen, sa herë  që shkruaj,

se  bëj vetë  EKG-në

e zemrës tënde

Nënë!

 

LE MIE MANI TREMANO…

Non chiedermi di disegnare una linea retta, dottore,

mi tremano le mani.

Non è né Parkinson,

né la pressione,

stai provando invano a tracciare

il grafico del mio cuore.

Perché il risultato sarà dato dalle mie mani,

con linee a zig-zag e curve perfette.

Legga  il tracciato del

mio ritmo, dottore, legga

e  mi crederà:

è un ritmo normale del cuore.

Ma le mie mani tremano, da quando  hanno capito

che non avevo la forza di mantenere in vita mia madre.

L’avevo tra le mani negli ultimi momenti,

mi lasciò con il petto strappato,

e se né andò così in fretta. Ma non da sola…

Ha portato con sé il mio cuore

lasciandomi il suo per sempre.

Ecco perché le mie mani tremano, ogni volta che scrivo,

perché traccio io stesso la musica

del tuo cuore

Madre!

 

KUR TË SHKOSH NË TIRANË

Ndize një cigare, kudo që do të pish kafe në Tiranë,

më mendo për një çast sikur më ke pranë,

ndonëse e di që kurrë duhan në jetë s’ke pirë…

Tymi do të vijëzojë portretin tim.

 

Mos u tremb;

larg teje jam fytyrënxirë!

 

QUANDO VAI A TIRANA

Accendi una sigaretta, ovunque berrai caffè a Tirana,

anche se so che non hai mai fumato in vita tua…

Pensami e sarò dove sei… in fretta,

il fumo delineerà il mio ritratto.

 

Non aver paura, mia bella,

lontano da te, ho la foto nera… nera!

 

U THYE PASQYRA

Më lajmërojnë se pasqyra në korridor të shtëpisë sime

në Tiranë është thyer.

Dhe mua pluhuri i xhamtë më ther, me jep dhembje

këtu në New York.

Porosis ta lënë ashtu, mos ta fshijnë, mos ta hedhin,

se do të vij të mbledh veten copë më copë.

Se aty lashë së fundi fytyrën time

para se të largohesha nga vendi…

Më porositën, se koka kurrë s’të hyn në punë,

në nisesh larg, në rrugë kurbeti…

Mora vetëm ëndërrat si flokë, të fluturoja,

këmbët dhe krahët- s’më duhej gjë tjetër.

Ah, si më gënjyen: kërkoj një pasaportë,

më thonë s’ke fytyrë, për një foto në letër.

Tregoj flokët e ëndrrave. Më thonë janë paruke,

u them emrin dhe tiparet të portretit që kam pasur.

S’besojnë. Më quajnë manekin me flokë fallso…

Më duhet të mbledh fytyrën tek pasqyra mallplasur!

 

SI RUPPE LO SPECCHIO

Lo specchio nel corridoio di casa mia si è rotto,

vengo avvisato da Tirana.

E  qui a NEW YORK

la polvere di vetro mi fa male, mi trafigge.

Raccomando di non pulirlo, non gettarlo,

verrò a raccogliermi, come un puzzle, pezzo per pezzo.

Perché ho lasciato lì, allo specchio  il mio volto

prima di andare… cosciente

perché mi  è stato detto, che in emigrazione

la testa non serve per niente…

Ho preso solo sogni come capelli, per volare in alto,

le gambe e braccia, non avevo bisogno d’altro.

Ah , come mi mentirono :  qui, non posso chiedere

un passaporto, rispondono che non  hai il volto, per una foto.

Mostro i capelli dei sogni, mi dicono di essere parrucche,

dichiaro il nome e le fattezze  lasciati nello specchio fedele.

Non credono.  Vi sembro un manichino e non un uomo…

In questo specchio, nostalgia esplosa, devo raccogliere il mio  volto.

 

…SI KËRMILLI

Ti bie nga qielli mbi një gjethe, si pikëvese

dhe unë zvarritem si kërmilli të të thith të tërën,

vij butë,

përulshëm,

mundimshëm lë gjurmë,

udhën ku zvarritem e ngjyej me hënën!

 

Sa zgjatem të të thith, s’e di si avullon

dhe kthehesh përsëri në qiellin tënd!

Më le të përtharë në pritje.

Thua do vish prapë

në të njëjtin vend?

 

COME LA LUMACA

Come goccia di rugiada caschi dal cielo su una foglia,

striscio come una lumaca per succhiarti tutta,

ondulo dolcemente,

umilmente,

piano, a fatica, lascio traccia,

il  mio sentiero dipinto con la luna!

 

Mi allungo a succhiarti, ma non so come evapori

e di nuovo nel tuo cielo torni!

Mi lasci essiccato sulla foglia, in attesa.

Caso mai, tornerai

per bagnare la stessa?

 

QIRINJTË

Kur lindim, askush nuk i ndez,

kur vdesim,

arkëmortin e ndriçojnë qirinjtë…

Të gjallë- jemi të harruar,

të vdekur-

kujdesen perënditë!

 

CANDELE

Quando nasciamo nessuno le accende ,

quando moriamo

la bara è illuminata da candele…

Vivi – siamo dimenticati,

morti,

la luce di Dio, su di noi splende.