Altre poesie di Maria Teresa Liuzzo
Poezi të tjera të Maria Teresa Liuzzo
Përktheu: Rifat Ismaili
LA PERFIDIA
L’inganno si ordisce
fra miracoli
e carezze d’alba.
Nella luce abbagliante
solo sagome e aloni
intravedi:
attendi la notte
e la tenue luce
degli astri, oltre
la foschia dell’aria
per ascoltare
chiare parole
e leggere l’innocenza
negli occhi.
Nei chiaroscuri
e nel buio più fitto
si tradiscono le trame
fosforescenti
della perfidia, che
invano confidano
nei tunnel notturni.
mtl ( da: ” L’ombra non supera la luce” )
PABESIA
Mashtrimi është krijuar
mes mrekullive
dhe përkëdheljet e agimit.
Në dritën verbuese vetëm
silueta dhe aureolën
do kqyrësh:
pret natën
dhe drita e mekur e yjeve,
përtej mjegullës në ajër
te degjosh fjalë të qarta
dhe të lexosh pafajësinë në sy.
Në dritëhije
dhe errësirën më të dendur
janë tradhtuar
komplotet fosforeshente te tradhtisë,
që më kot beson
në tunelet e natës.
mtl (nga: ”Hija nuk e kapërcen dritën”)
Sola
come la notte e la morte …
Nel cesto dei ricordi l’ultima rosa
aggrappata a un brivido di sangue.
Piango al lume del silenzio
perché nessuno veda
il dolore dell’ultimo abbraccio,
il calore dell’ultima sfida.
Forse il profumo dell’ombra
mi è daccanto
nel suo lembo di cielo
ancora intatto.
E vetme
si nata dhe vdekja…
Trëndafili i fundit në shportën e kujtimeve
kapur pas një rrenqethje gjaku.
Qaj në dritën e heshtjes
në mënyrë që askush të mos shohë dhimbjen e perqafimit te fundit, nxehtësinë e sfidës së fundit.
Ndoshta aroma e hijes
është pranë meje
në rripin e tij të qiellit
ende i paprekur.
TU MI RAGGIUNGI
come una canzone,
che non vuole cantare
la bellezza, ma diffondere
in note gli infiniti suoni del suo cuore.
E, poi, penetri in me e mi porti le stelle
dentro il petto e fiori di luce e di galassie.
Ti fai amore, che distilla l’oro e ne fa
anelli di pensieri, veli di tenerezza,
crogioli di passione. Ed io
mi sento come un cielo nel quale volteggiano
gli uccelli, che accoglie nubi,
e s’inebria di pioggia sente il sole
e lo segue prima che nel mare si dissolva.
TI ME VJEN
si një këngë, që nuk dëshiron të këndojë bukurinë,
por të përhapë në nota tingujt e pafund të zemrës.
Pastaj hyn tek unë
dhe më sillni yjet brenda gjoksit
lulet e dritës dhe galaktikave.
Ti bë dashuri,
që distilon arin dhe e bën unazë mendimesh,
perde butësie,
vazo ku shkrijnë pasionet.
Dhe une
Ndihem si një qiell
në të cilin rrotullohen zogjtë
që mirëpret retë,
dehur nga shiu ndjen diellin
dhe e ndjek
para se të shpërndahet në det.
RENDIMI ANCORA MADRE DI LIBERI VERSI
ch’abbiano per sé ogni splendore,
madreperla dentro la conchiglia,
e non matrigna sì che dissolvere
possa il buio della morte.
Fammi nella tua pelle entrare
sì che ogni lembo ne diventi mio,
e di ogni parte di me sii tu lo spazio,
unica sfera del mio universo.
BËMË NËNË VARGJESH TË LIRA
që të kenë çdo shkëlqim në vetvete, perlë brenda guaskës,
dhe jo njerkë
që e trettë errësira e vdekjes.
Lërmë të hyj nën lëkurën tënde
çdo skaj u bëftë i imi,
të jesh hapësira për çdo pjesë timen,
sfera e vetme e universit tim.
MAREA IN ATTESA
Sei notte e silenzio,
brivido d’ombra, acqua
sulla parola, sull’incandescenza
del ritmo. Sei dubbio, tarlo
nella mente, dolore, frattura
segmento, limite che la visione
impedisce dell’oltre. Ma fiori di luce
colgo nei tuoi occhi, albe
sulle mie ansie, echi di altre vite:
memoria e oblio si alternano,
in linfe segrete…
M’invade la tua notte:
sono marea in attesa
del plenilunio.
BATICË E AFËRT
Ti je nata dhe heshtja,
dridhje e hijes, ujë në fjalë, në inkandeshencë të ritmit. Ti je dyshim, o krimb në mendje, dhimbje, frakturë, segment, kufi që vizionin parandalon përtej. Por lulet e dritës mbledh syve të tu ,agime mbi ankthet e mia, jehona jetësh të tjera: kujtesa dhe harresa ngërthehen, në gjak të fshehtë… Nata jote më pushton:
Unë jam një valë batice
në pritjeje të hënës së plotë.
SUL MARE OPACO RIFLESSI DI VITA
milioni di lune recintate.
…Sei un miraggio,
perché respingerti?
Respira sul mio seno verde
la brezza marina,
assapora il canto della vita.
Amare quel vuoto non è follia.
E’ pioggia di stelle, di fiori,
di foglie cadute, di melagrane spaccate!
REFLEKTIMET E JETËS NË DETIN MJEGULLT
miliona hëna të mbyllura. …Ti je një mirazh, pse të të refuzoj?
Frymon në gjoksin tim të gjelbër
era e detit,
shijon këngën e jetës.
Të duash atë zbrazëti nuk është çmenduri.
Është një shi me yje, me lule, gjethesh të rëna,
e shegësh të çara!
LIBERAMI DAL DOLORE
senza indugio,
non per lasciarlo
ma per possederlo e svelare
i segreti dell’amore.
Leggere in esso la bellezza,
che irradia
il tormento di chi l’ama
e ne diventa schiavo.
Fammi spiegare perché
m’incanto e muto
divento, se i tuoi occhi
la loro luce
inviano al mio volto.
Ma certo il segreto della gioia
è nell’attesa incerta dell’amato,
e la mia gioia è in te,
quando ti attendo
e tardi mi raggiungi
e mi serri tra le braccia
e poi mi sfogli,
come il vento
le pagine di un libro.
ME ÇLIRO NGA DHIMBJA
Pa hezitim,
për të mos e lënë atë
por për ta zotëruar
dhe zbuluar asekretet e dashurisë. Të lexosh bukurinë në të,
që rrezaton
mundimin e atyre që duan
adhe bëhet skllav i saj.
Më shpjego përse
jam i magjepsur dhe kam mbetur pa fjalë.
nëse sytë e tu dritën e tyre
ma sjellin në fytyrë.
Por sigurisht sekreti i gëzimit
është në pritjen e pasigurt të të dashurit,
dhe gëzimi im është tek ty,
kur te pres
dhe më vjen vonë
duke më mbajtur në krahët e tu
dhe pastaj më shfleton,
si era faqet e një libri.
L’ANIMA RINASCE
Danzano fanciulle
su arazzi lunari,
rondini notturne
garriscono
verso innocenza d’astri.
Ali e criniere:
arabeschi di cavalli
è il cielo.
Gli occhi sollevano onde,
ridiscendono luce
fra oscillanti alghe
Fiori pensili:
illusorie armonie
di corolle.
Navigli
cancellano maree
e insidie lunari. L’anima
rinasce fra le spume
nella casta
nudità dell’alba.
SHPIRTI LIND SËRISH
Vajzat kërcejnë
në tapiceri hënore,
dallëndyshet e natës
cicërijnë
drejt pafajësi yjesh.
Flatra dhe krifa:
arabeska kuajsh
është qielli.
Sytë ngrenë dallgë,
kanë hedhur sërish dritë
mes algave lëkundëse të detit
Lule të varura:
harmonitë iluzore
të kurorave.
Flotat e anijeve asgjësojnë baticat
dhe kurthet e hënës.
Shpirti rilind ndër shkumë
në lakuriqësinë e virgjër
të agimit.
IN UNO SCHERMO D’ARIA
Arcieri di fuoco
scagliano parole
oltre le mura del sonno.
Cadenza di luce ha l’attimo
e le tue dita
sono libellule d’ombra
sul brivido acceso delle labbra.
Non so dirti
la difficoltà di un respiro
che dissolve la forma dei pensieri,
l’assenza dal corpo e la coscienza
dell’abbandono. Nella solitudine
cerco la libertà dell’esistenza
e ricompongo i gesti
delle tue mani
in uno schermo d’aria.
NË NJË EKRAN AJRI
Shigjetarët e zjarrit
gjuajnë fjalë
përtej mureve të gjumit.
Kadenca e dritës ka momentin
dhe gishtat e tua
janë pilivesa hijesh
në dridhjen e nxehtë të buzëve.
Nuk mund t’ju them
vështirësinë e frymëmarrjes
që shprish formën e mendimeve, mungesën nga trupi
dhe vetëdijen e braktisjes.
Në vetmi
kërkoj lirinë e ekzistencës
duke ribërë gjestet e duarve tua
në një ekran ajri.
FRUSCIARE DI VESTI
e nudità di corpi,
fiumi a cascate
le bocche dei secoli:
germogliano labbra
bianco amaro di mandorla.
Metropoli sepolte
fra capitelli e colonne,
infìde foglie nelle volute,
ma immortale è la voce
dei calici.
Moneta e ludibrio
nel gioco dei tribuni,
incessante martirio del Nazareno:
giustizia e carità gestiscono le fiere.
Giungono venti di Grecia e Siria
e rinnova il Sahèl piaghe d’Egitto.
La voce è nel Tempio, vento
impetuoso su sacerdoti e mercanti:
riflettono spade ed elmi
corone di spine.
FËRKIMI I RROBAVE
dhe lakuriqësia e trupave,
lumenj që rrjedhin
si gojët e shekujve:
buzët mbijnë
bardhësinë e hidhur te bajames.
Metropole të varrosura
midis bazamenteve dhe kolonave, gjethet tradhtare në spirale,
por i pavdekshëm është zëri i kupave .
Para dhe argëtim
në lojën e gjykatësve
martirizim i pandërprerë në Nazaren:
drejtësia dhe bamirësia menaxhojnë panairet.
Mbërrijnë erërat nga Greqia dhe Siria
dhe rinovojnë plagët e Sahelit të Egjiptit.
Zëri është në tempull,
era e vrullshme ndaj priftërinjve e tregtarëve:
duke pasqyruar shpata dhe helmeta kurora me gjemba.
Please follow and like us: