Lideri i opozitës iraniane në Parlamentin Evropian: Ka ardhur koha për një politikë të re për Iranin

Një artikull nga: Korrespondenti i EU Reporter

Parlamenti Evropian priti të mërkurën (20 nëntor) një ngjarje të organizuar nga Miku i një Irani të Lirë, i cili përmbante fjalime nga disa anëtarë të grupit të brendshëm parlamentar si dhe Maryam Rajavi, Presidentja e zgjedhur e Këshillit Kombëtar të Rezistencës së Iranit. Udhëheqësja e opozitës demokratike përdori rastin për të përshkruar vizionin e koalicionit të saj për të ardhmen e Iranit dhe gjithashtu i bëri thirrje komunitetit ndërkombëtar që të mbështesë luftën e popullit iranian kundër diktaturës fetare në pushtet.

Rajavi dhe mbështetësit e saj evropianë theksuan se kjo mbështetje historikisht është frenuar nga frika e gabuar e destabilitetit në vazhdën e çdo përpjekjeje për të përmbysur diktaturën ekzistuese islamike. Kjo është thjesht një taktikë frikësuese për të ruajtur pushtetin, tha ajo duke shtuar se ekziston një alternativë e mundshme – NCRI, e forcuar nga dekada luftë dhe një rrjet i gjerë i gatshëm për të siguruar një tranzicion të qetë.

Kjo ndjenjë u bë jehonë nga politikani spanjoll dhe ish-zëvendës presidenti i Parlamentit Evropian Alejo Vidal-Quadras, i cili vitin e kaluar i mbijetoi një atentati që besohet se ishte organizuar nga regjimi iranian. Në fjalimin e tij në ngjarjen e së mërkurës, Vidal-Quadras ia atribuoi atë përpjekje për jetën e tij “mbështetjes së tij të palëkundur për opozitën demokratike të Iranit” dhe tha se plani dhjetë pikash i Rajavit për të ardhmen e Iranit, së bashku me “rrjetin e gjerë të Organizatës së Muxhahedinëve të Popullit të Iranit (PMOI/MEK) dhe Njësive të Rezistencës, tregojnë falsitetin e narrativës për mungesën e një opsioni të zbatueshëm për regjimit të mullahëve.”

Ai dhe folësit e tjerë akuzuan politikëbërësit perëndimorë për përdorimin e asaj narrative për të justifikuar “zbutjen” dhe ata e përdorën ngjarjen për të përshkruar politikat alternative që synojnë ta mbajnë regjimin përgjegjës për aktivitetet e tij keqdashëse, ndërkohë që inkurajojnë përmbysjen e sistemit qeverisës nga populli iranian.

Një element i përbashkët i atyre rekomandimeve ishte përcaktimi dhe sanksionimi i Korpusit të Gardës Revolucionare Islamike të regjimit (IRGC), si një organizatë terroriste. Moderatori i ngjarjes Petras Auštrevičius theksoi në fjalën e tij hyrëse se ky do të ishte një hap vendimtar në mbështetjen e aktivizmit të ardhshëm nga populli iranian dhe kundër abuzimeve të të drejtave të njeriut nga regjimi.

“Rezistenca iraniane duhet të ketë të drejtën të luftojë regjimin dhe IRGC-në që ushtron brutalitet të pakufizuar,” tha ai. “Lufta e njësive të rezistencës përputhet me vlerat demokratike që kemi në Evropë. Politika e zbutjes ka dështuar. Zgjedhja e duhur e politikës për Bashkimin Evropian është të qëndrojë në krah të popullit iranian që dëshiron një republikë demokratike dhe laike.”

Disa deputetë nga grupe të ndryshme politike kërkuan futjen në listën e zezë të IRGC-së.

Kjo thirrje e përsëritur për veprim iu dorëzua politikëbërësve perëndimorë në terma parimorë dhe pragmatikë, me folësit në mënyra të ndryshme duke tërhequr vëmendjen te roli i IRGC-së në shkeljet e brendshme të të drejtave të njeriut, mbështetjen për grupet terroriste rajonale dhe ndikimin mbi konfliktet rajonale dhe globale, përfshirë luftën në Ukrainë. Eurodeputeti italian Marco Ciccioli deklaroi: “Sot, më shumë se kurrë, komuniteti ndërkombëtar duhet të qëndrojë përballë këtyre veprimeve. Ne duhet të vazhdojmë të mbështesim popullin iranian që po lufton për liri dhe demokraci.”

Lidhur me këtë vizion për “demokracinë reale” në Iran, Z. Ciccioli deklaroi: “Kjo është ajo për të cilën po lufton Rezistenca iraniane. Ne duhet ta mbështesim këtë Rezistencë, sepse ata po punojnë jo vetëm për një të ardhme më të mirë për Iranin, por edhe për paqen dhe stabilitetin në të gjithë Lindjen e Mesme.

Në lidhje me shkeljet e të drejtave të njeriut në veçanti, zonja Rajavi vuri në dukje se “lufta kundër popullit iranian ka parë 800 ekzekutime që nga fillimi i vitit 2024”. Ndërsa Irani ka ruajtur prej kohësh shkallën më të lartë në botë të ekzekutimeve për frymë, kjo përfaqëson një rritje e cila shihet gjerësisht si pjesë e strategjisë së regjimit për frikësimin e publikut në heshtje pas kryengritjes mbarëkombëtare që filloi në shtator 2022 dhe u përshkrua si sfida më e madhe ndaj regjimit klerik që nga fillimi i tij në 1979.

Ngjarja e së mërkurës pasqyroi një kuptim se kjo strategji represive ka qenë joefektive, me disa folës që shprehën admirim për “njësitë e rezistencës” dhe zërat e tjerë aktivistë që mbeten aktivë në të gjithë Republikën Islamike.

Eurodeputeti slloven Milan Zever vlerësoi “luftën e guximshme të NCRI për demokraci” dhe deklaroi se “është koha që Bashkimi Evropian të rimendojë politikën e tij dhe të qëndrojë në krah të popullit të Iranit”. Mularczik deklaroi në mënyrë të ngjashme: “Ne duhet të mbështesim popullin iranian që dëshiron ndryshimin e regjimit… Jemi të inkurajuar nga lufta e të rinjve iranianë. Ne duhet të mbështesim popullin iranian dhe luftën për demokraci.”

Rasa Juknevičienė i kushtoi vëmendje të veçantë përqendrimit të kryengritjes së vitit 2022 në të drejtat e grave dhe tha: “Lufta e grave në Iran është frymëzuese. Ne duhet të bëjmë më shumë. Një Iran i lirë nga kontrolli i këtij regjimi është jetik.”

Shumë folës theksuan gjithashtu se kjo liri është sinonim i zbatimit të planit dhjetë pikash të Rajavit. Sipas z. Zarzalejos, ai plan “duhet të jetë baza për çdo udhërrëfyes për demokracinë në Iran”. Ai shtoi se NCRI është “alternativa e vetme realiste dhe e qëndrueshme ndaj regjimit në Iran” dhe se “Bashkimi Evropian duhet të rishikojë politikën e tij ndaj Iranit, duke hedhur poshtë pretendimin se nuk ka alternativë ndaj regjimit të Ajatollah”.

Lidhur me miratimin e mundshëm të kësaj alternative, Rajavi përshkroi planet për të krijuar një qeveri të përkohshme, që pritet të zgjasë jo më shumë se gjashtë muaj, duke u fokusuar kryesisht në organizimin e zgjedhjeve për Asamblenë Kushtetuese, e cila nga ana e saj do të hartojë, miratojë dhe zhvillojë një referendum mbi kushtetuta e republikës së re përpara se t’ia dorëzonte sovranitetin asamblesë kushtetuese si përfaqësues të zgjedhur të popullit iranian.