Bledar Koçi: NË UDHË VJESHTE FRYU NJË DIMËR…

Me mërzi u veshën stinët,

Hesht një gonxhe e më s’flet,

Në udhë vjeshte ku fryn dimër.

Dalëngadalë shkon një poet.

*

Ndalu pak, lutet një varg,

Kthehu pas, thotë penë e vjetër

Por poeti ikën larg

Ku me mall e presin etër.

*

Arben Duka, të ndrit shpirti,

Mbi një qiell kaltërsie,

Lumja Nënë që ty të rriti,

Djepit – lis, prej Lunxhërie.

*

Mëmëdheut je i gjallë,

Nëpër breza mot e jetë,

Fjalën tënde mban visar,

Si të fundit amanet.