Cikël poetik nga Valbona Kolaveri
ALARM I BRENDSHËM
Alarm i rremë,
Të mendosh në paralelizma
Mendime gjithfarëlloj,
E të jenë të vërteta të gjitha në tē njëjtën kohë.
*
Alarm i rremë
Zilja kur bie të dielave në mëngjes,
E ti mendon që e hëna për në punë ka ardhur,
Dhe të duhet të përgënjeshtrosh gjithnjë
Përpara nxënëseve gjithë jetën tënde rrëmujë
Se të duhet të jesh e qetë përpara tyre.
*
Alarm i rremë
Që mund te bëhesh sërish me fëmijë,
Se pema jote e jetes
Ka filluar qe sythat t’i vyshkë nga pak.
*
Alarm i rremë
Që fëmijet e tu do të vijnë sërish të jetojnë me ty,
Sepse sapo gënjehesh,
Atëherë ata largohen, e largohen,
Dhe ti duhet te duash macen edhe më shumë,
Edhe pse ajo të bën të teshtish me dënesë.
*
Dhe mësohem që asgjë s’është më e rremë
Perveç silikonëve,
Fotoshopëve,
Politikave mbi fushatat partiake,
A ku di unë se çfarë
Që nuk ka lidhje aspak me jetën time.
*
Alarm i brendshëm
Është alarmi i vërtetë,
Që unë duhet të jem çdo ditë,
Në paqe me atë ç’ka më vjen
Edhe pse në të vërtetë më vjen të ulëras
Me sa zë kam në kokë.
MË MJAFTON
Më mjafton tē pres me durim
E të shoh se cili do te jete hapi im i rradhês,
Dhe jo fundi i udhës ku po pres të shkoj.
*
Më mjafton te mbyll sytë
E të marr fryme thellë,
Edhe për nje ndalesë
Kryqëzimet e vetvetes ngadalë t’i zbërthej.
*
Më mjafton të puth me shpirt
Çdo ritmike brenda unit,
Shkapërcimesh mos të rend
Më duhet edhe pak kohë.
*
Ujrash të notoj e qetë,
Të shoh thellësitë ku jam zhytur
Pa ngutin që e para në finish të jem.
*
Më mjafton një puthje në ballë e në gushë
Të ndihem e lirë,
E të kujtoj që jam gjallë të dua me shpirt,
Mirënjohëse që çdo mëngjes
Me gëzimin jetoj,
Dhe çdo ditë pa ankth të ushqej.
NUK JAM MË SI DIKUR
Monotoni,
Thërmija në pjesëza
Çorientuar
*
Englediset shpirti
Sa atje këtu
*
Sa për të thënë,
Ja u duka që të më shihni
*
Por nuk jam më si dikur,
Nuk jam më,
Ta dini
*
Pa ty
Dhe me ty,
Me ju
Dhe pa ju
*
Se unë jam aty
Vetëm me trup,
E jo më me shpirt
*
Dhe ky është ndryshimi.
KORBA DHE DJAJ
O zot,
Largomi korbat që kam mbi kry
Po presin vdekjen time
Që t’më vërsulen.
*
Hapma qiellin me pakëz dritë
Se po më terrojnë sytë,
Ktheji lutjet e mija në një mburojë
Që shtegtimit t’ia dal-
Andej kah dhe rrugët
Rrethohen me djaj.
KURTHE SYSH
Prej syve përgjues dhe lakmues
Të vetmisë,
U shtanga një ditë prej mërzisë
*
Dhe i fola vetes i fola
Sa munda,
Por as vetja s’më vu vesh,
Sy i magjistricës mē kish kapluar
*
Dhe desh plasa në vënd nga ata sy
Me vetminë harrimesh rrethuar.
ANKORUAR DETESH
Ti po pret ankthesh edhe po vuan
Pezmës së shpirtit po i flet ngadalë,
Dhe dergjesh brengash teksa
Trupit digjesh,
Du duar zemres lidh
E paqësisht lutesh
*
Tek përpëlitesh
Në secilën cipë membranash,
Ankoruar detesh
Ti klith në heshtje,
Dhe ngadalë bie,
Si një spirancë thellësisë së shpirtit
Po prapë për t’ia ridalë.
MANIFEST I SHPIRTIT
Unë ushqej zjarrin
Jo sepse përqafoj dritën,
As sepse shpërfaq mirësinë nga mendimet pozitive buzëqeshjeve,
Unë ushqej flakën brenda vetes
Sepse shoh errësirën,
Në më të padukshmet tunele brenda vetes,
I shoh hera-herës tek bien
Dhe shkërmiloqen humnerash
*
Shoh mijëra copëza të thyera pasqyrash
Shëndërrimeve,
Metamorfozash,
Dhimbjesh,
Humbjesh,
Në miliona grimca shpërndarë universesh të tjerë,
Brenda rrënjësh
Qē shtrihen thellë,
E të përpijnë deri nē palcë të tokës
*
Tē më japin vërtetësinē
Që nuk mund të ma japë asgjë tjetër,
E të mos ma blejnë tregjeve të përbotshme
Sipërfaqesh të dukjeve,
Ata më të zotët
*
Unë fle me ndryshimin
E puth çdo ditë mirënjohjen,
Dhe mbushem me energjinē
Që mē rinon shpirtin,
E më ndriçohen kësisoj sytë,
Me energjinë e një universi të padukshëm,
I cili tërheq drejt vetes padjallëzitë
E ruhet i pastërt qelqeve të lara me lot,
Ku brengash e mospërmbushjesh nuk gremisem
Sepse ato i shoh cep më cep,
Dhe prapë qëndroj e larê energjish brënda vetes
Si uji kulluar krojeve në mistikën e tyre.
RRËFIM
Kam nevojë të rrëfehem
Tek një shpirt i butë, që nuk më shpërfill,
As fjalët e thëna nën drithmë,
As lotët po mi pa tek ndjesitë,
E as ofshamat, që therin si thikë.
*
Dhe të harroj që isha unë,
Në kujtesat e largëta me pakëz dritë,
Aty ku shpirtrat flasin nën zë, pa zhurmë,
Aty, ku vetëm qiejt flasin të njëjtën gjuhë.
ARRATISEM
Arratisem në rrathë ylberesh dashurie
Dhe në amalgama ngjyrash shtriqem,
Kuptoj që një ditë jam një ngjyrë e kuqe
Që dritën ndez brenda meje,
E zjarrtë zemra në grishje të shpërthejë flakë
*
Një hop, ndihem e bardhë trëndafil,
Mbi një shtrat hedhur çarçafësh dëshirash shpupurisur,
Mandej, një blu mendimesh kapluar thellësish
E vrarë në shpirt,
Që pret ta shpëtojë nga muret e ngurta të vetvetes
Një princ,
Jo i kaltër si andrallë,
Por si një shpirt që të puth dy sytë.
NË HESHTJE DUROJ
S’më duhet të kërkoj jashtë vetes
Se asgjë s’më pengon më shumë se unë vetë
*
Mjafton vetēm të rigjej paqen e humbur
Të mund të duroj dhe ca më tepër
Që nxitimin të mund
*
Atëherë gjithçka më pengon
Do ta vë përfund.
NDRYSHIM
Unë nuk mund të mos pranoj
Dhe të mbetem rreth vetes –
Një rreze e pandryshueshme,
Në qarkun e mendimeve
*
Harkuar vetes në të gjitha vlerat
E ndryshueshme,
Marr dhe jap ngjyrime
Sipërfaqeve të tehut të mprehtë të ditëve.
KURORË DIELLI
Në shpirt mbaj një varëse
Me kurorë dielli
Humbjet nuk ma kēpusin,
E shtigjesh të ngushta vetëbesimesh
Të ma përthejnë
Sepse drita brenda saj,
Sa herë që unë bie
Aq herë më ringre.
FLAKË
Në flakën e pishtarëve të zemrës,
Po digjem shpirtit ngadalë
*
Hi u bafsha e tana,
Në mos ardhsha tek ti ashtu
All e kuqe,
E verdhë
*
Si flakët e votrës,
E zjarrtë.
FALJE
Perpara meje,
Fytyrën e humbjes mban në duar
Kur faljen s’ke pranuar.
*
Përpara teje,
I zhduk të gjitha sindromat e së drejtës
Kur fajet flenë mbi ne.
*
Dhe heshtjen blej çdo çast
Që të rimarr një tjetër shans për veten.
GRATË E QYTETIT BLU
Gratë e qytetit blu
Kanë sy prej zjarri,
E kur shikimet përthejnë mbi vetet
Në pasqyrimet t’dillta,
Marrin dyfish nur
N’perëndimet e largëta,
Reflektojnē mbi liqen
Valëzime të përkora,
Drithmashdashnie
Gratë e qytetit blu,
Kanë sy të zinj
Si thëngjij,
E flokë të artë si m’nafsh,
T’kapuna si kallzagruni arave,
E buzët të kuqe si shega mjaltë
Gratë e qytet blu
Kanë sy të mëdhenj,
Me ninza,
Që shkëlqejnë dashnive
Prej shpirtit,
Që amël u flasin andrrave,
Dhe u besojnë amanetet e etërve të vdekun,
Bijëve,
Tuj dashtë
Gratë e qytetit blu
Mbrohen nga mure të gurta,
Që gjinjtë simbol i mban jashtë si shenjë hajmalie për nurin e tyne,
Duke shkapërcye
Hijet përndjekëse,
Që ua kufizojnë liritë,
Ku prarimet e paqta të hanës,
Së netëve të tyre triumfatore, i kanë
Buzë Bune e Drini
Gratë e qytetit blu
Posedojnë madhshti Rozafe,
Me hiret e një fisnikeje
Që fjalët qëndisin mbi buzë,
Dhe u flasin butësisht ëngjëjve,
E rruzare lutjesh
Puthin për gjithkënd.
IKONË HESHTJESH
Po zbres me hov në një rrëpirë mendimi
Ku shpirti mblidhet guf gulçimave,
Kah orientimet e kithta
Po më fashisin gjithë kujtimet.
*
Ndalem natyrshëm,
Të rikuperoj frymën e ditëve të barsura
Me tharm harrimesh e ngutjesh,
Përpara një ikone që i lutem rishtaz.
*
Ajo është gjithmonë aty
Në kujtesën time,
Nuk ka ngut e as pishmane,
Me pret kur e di qe jam e sfilitur pezmave,
Ulur në një karrige transparente
E në krye mban nje kurore triumfi.
*
Dëgjon bashkë me mua tehe shpatash
Që vijnë nga larg,
E druhet mos më presin,
Ia them frikën time,
Heshtja e mistershme e saj më udhëzon
Të gjej një drejtim të ri.
*
Mbi supe qetësisht rimarr një pëllumb të bardhë
Të paqtoj veten udhëtimesh në ngjitje
Është koha të nisem.
NJË MIJË BURRA
Më tradhêtuan një mijë burra,
Dhe asnjë prej tyre
S’më deshi kurrë,
Tek secili veç pak kërkova,
Të më njihte sadopak
Nën lëkurë.
*
Më tradhëtuan një mijë burra,
Sepse një mijë të tillë
Ishin të tek i vetmi që njoha,
Ma brodhi shpirtin
Sa mundi nëpër kohëra,
Ish jo me mua
Por i vetëm,
Dhe shpirtit tim
S’iu bë mik kurrë…
TERR DHE DRITË
E përpij magjinë tënde
Brenda territ tim,
Dhe luaj lojë bishash
Të më shqyesh përbrenda egërsinë,
Ta mposht atë terr që më mbyt,
Aty, ku vetëm dritë e përtejme më grish.
ÇANGAT
Sinkron i këngëve të pulëbardhave
Nadjes,
I prangosën çangat
Kishave,
Fluturimi i tyre
Kish një mijë arsye
Për t’u thënë qiejve
Se lutjet e bardha vijnë
Bashkë me ne,
Pastaj qyteti le të kremtojë
Ditën e paqtë valëzimesh.
SIMBOLIKĒ
Rrethuar simbolikash
Tē kuptimta
Tokës së energjisē sime,
Kongruencash përputhem.
*
Mē mjafton
E mjaftueshmja jote që më lidh
Për shpirt-
Një zinxhir i pazgjidhshëm
Universesh.
*
Që çdo herë më shtang
Në të miat habi.