SIMBOLIKA E SHKRIMEVE TË THOTIT DHE KRIJIMI I FEVE TË TJERA (V)

Brahim Ibish AVDYLI
 

 

Çdo gjë që e fillon me padrejtësi dhe me të keq, aq më pak kur dëshiron që të marrësh një territor të huaj e të zhdukësh paraardhësit e tij, edhe gjurmët e ekzistencës së tyre, kjo gjë nuk është aspak e arësyeshme, nëse është e plaçkitur apo e vjedhur, gjoja “me fakte”, pa autorizim të mirëfilltë, e nuk ke aspak të drejtë. Heret apo vonë do të përfundojë në atë mënyrë siç e ke filluar. Fillimi vie deri te përfundimi, e fundi i ka dëshmitë e veta.

Të pengosh e të revanshohesh, apo t`i sulmosh pa kurrfarë logjike dhe arësyje, popujt e urtë për rreth teje, me gënjeshtrat e kulluara, këto gjëra ka mundësivetëm një i lindur nga djalli t`i ravijëzojë, edhe në qoftë se janë doktrina të djallëzuara për fé. Adhurimi apo besimi për të gjithë njerëzit e botës është i lirë, të cilët Thot-i i thërriste nga shpirti i bardhë e i shenjtë i tij “vëllezër”, por feja nuk mund tu imponohet me dhunë e dredhi.

Këto gjëra të tjera, parasegjithash dogmat e feve, janë vetë djallëzimi i djajve të errësirës, janë dije të mbjellura keqas, kundër Zotit të Madh apo ZOTIT NJË, e iliro-pellazgët e kanë quajtur ZEU-s, plot Dritë, dhe janë sa herë që e kërkon njeriu vetëtimën e reve, me dorën e Zotit, të ardhur prej qiellit, mund t`i godasë! Le ta dinë se mund të gjëjnë lakenj në mesin tonë, që secili popull e komb i ka përherë, e ata janë të shlyer nga të gjitha normat morale, që shikojnë çka mund të lëpijnë te këmbët e të tjerëve, dhe këta janë regrutët në favor të armiqve tanë kombëtar, që i shesin pa turp tokat tona, në të gjitha anët. Të mos harrojnë se do të kalojnë edhe ata vetë nga bota e përkohshme bashkë me tipat e tyre, të cilët sot i kanë zënë pozitat kyqe, por vdekjes nuk do t`i shpëtojnë e as dënimit të Zotit NJË!

Luftamë e madhe, më e çuditshme e më e rrezikshme vie dhe ka qenë lufta biologjike, sikur bombat biologjike të Sadam Hysenit kundër kurdëve, apo lufta biologjikee këtij viti, e quajtur “Virusi i Koronës”, e cila i mbylli të gjithë në shtëpitë e veta, me rregulla të posaçme higjienike.

Shtetet i mbyllën kufinjtë; tubimet e qytetarëve mbi tre apo katër veta na u ndaluan; distanca dy metërshe nga të gjithë, rreth e rrotull, u aprovua në fare pak dyqane të hapura për gjëra jetësore; restorantet, firmat, shkollat e shëtitjet pushuan, me detyrim të vendit, etj. Ku mund t`i mbanim të gjithë këto rregulla, deri sa nuk kishte një vaksinë të mirë për të gjithë.

Kjo ishte koha më e favorshme e lakenjëve tanë, të cilën e gjetën si më të përshtashme për lojërat e armiqve të urryer, me trojet tona, në favorin e tyre. Turp u qoftë këtyre horrave, të cilët morën pjesë në këtë lojë të turpshme me tokën tonë, e lënë amanet nga ati i ynë. Asnjëherë nuk e kemi ngritur dorën mbi askend, asnjëherë nuk i sulmuam të tjerët në punën e tokën e tyre; nuk e duam pasurinë e mallin e huaj, por e bëjmë vet, sepse punojmë, edhe tokën, pra arën, dhe ishim e jemi ar-bër, të cilat i kemi amanet prej atit të shenjtë, që prej Thot-it e këtej.

Ishim shpirti i madh i botës së gjallë, ndërsa të tjerët na luftonin. Nga një arësye e gjënin. Jemi tkurrur në majet e maleve tona, nga të gjitha anët. A e kuptoni ju, të gjithë! Dhuna, patrejtësia, vrasjet e shumta e të pandalura nga të gjithë sa kishim këtë fatkeqësi që të na suleshin, të na sulmonin, dhe na detyruan të tkurremi e tërhiqeshim në këto male me gurë, pa asgjë, sepse nuk dëshironim një luftë me dikend. Dija nuk do luftë! E djalli ka fuqi, nuk ka arësye, merr turr, pra “do luftë”! Dija është fjalë e urtë, sheh pak DRITË!

“Lufta u sjellë të gjithëve brengë!”[1] – thotë personazhi i filmit artistik, të shkruar nga autori i filmit, “Mbretëria Yan”, i luajtur këtu nga Seven Sword. Pikërisht kjo konkluzë, mijëra vite ndër luftëra, edhe e çunit rus, i cili i përshkruan luftërat e fisit “Martinas”, ta mbushin mendjen.

Ne kemi ikur nga luftërat, me mija dhe qindra vite, por të paskrupultit na e merrnin fatin në dorë dhe luanin siç dëshironin me ne. Iliro-shqiptarët nuk e kanë pasur luftën me grabitje, si formë të jetesës së tyre, por punën e mirëfilltë, që të punojnë “tokën e babagjyshit” dhe të jetojne të lirë!

“Helenët e mësuan nga pellazgët artin e punimit të bronzit, të ndërtimit të qyteteve dhe fortifikimeve”.[2] – thotë Herodoti.

Iliro-pellazgët ishin të parët që futen në Evropë një alfabet. Në fillim quhej alfabeti pellazg dhe prej këtij doli dhe u hartua edhe alfabeti helen.

Pellazgët ishin ilir dhe jo helenë. Plini (Plaku) siguron se pellazgët e dërguan në Lacium alfabetin e tyre.[3]

“…arbërorët (arvanitasit) e lagjeve të Athinës, edhe pas dhjetra brezash, s`janë greqizuar as deri më sot…”[4] – thotë i njëjti autor, Dhimitër Pilika.

Ne duhet të bëjmë çmos dhe të ruajmë kudo arvanitasit, edhe pse pjesa dërmuese e tyre, mbi 150-200 vite,nuk e flasin më në familjet e tyre gjuhën shqipe, por e kishin ruajtur dialektin origjinal të arvanitasve, të cilës ata i thonë “gjuha arvanitase”, e cila nuk është e vërtetë, sepse ajo është dialekt e jo “gjuhë”. Disa kanë dalur tërësisht nga lëkura kombëtare arbër e na e quajnë me “krenari”gjuhë tjetër, pra “gjuhë helene”, sepse e ka një alfabet të veçantë, formën e shkrimit, jo krejtësisht gjuhën.[5]

Edhe sot mund t`i kthehen prapë gjuhës shqipe arvanitasit, në të tërë të ashtuquajturën “Greqi”, e nuk janë minoritet, por shumicë. Jo rastësisht po dalim prej çështjes sonë, e po e shfletojmë prapavijën e tyre. Një pakicë „e huaj“, që quhej akej, kanë ardhur gradualisht në Greqinë e sotme, e lidhur ngushtë për fenë, si bosht kryesor i fesë së tyre, e aspak për “komb”.

Na shtrohet pyetja: si mundet ta sjellë për maje të gishtit dhe të luaj prej periudhës së mbiquajtur “epokave të errëta“, 1200-800 p.e.s.[6] e deri më sot, shumicën arvanitase; ta mbajë të lidhur pas sulmeve të një pas njëshmëve ndaj popullatës iliro-pellazge, e të mos arrijë asnjëherë të zgjohet nga gjumi i rrejshëm shekullor i „grekëve“, të cilët na quheshin “helenë”, e në të vërtetë na qenë një grusht akej? Pra, feja e krishterë dhe ortodokse është ajo që i ka paraprirë në luftëra të mëtutjeshme, e jo çështja kombëtare!…

Athua, a e kuptojnë arvanitasit, se janë arbër, se e flisnin gjuhën shqipe, e të cilën e kanë tradhëtuar, me të ashtuquajturën „gjuhë greko-helene”, e që ishte gjuha e popullit ilir, e të folur nga baballarët e tyre, jo nga gjyshërit, por që u shkrua me një alfabet tjetër?! Kjo është çudi! Është e pamundur të quhet “greke”e tërë parahistoria, thua se nuk e njeh askush historinë ?!

Në radhë të parë, na u dashka të zhduket Epiri, edhe pse ka qenë përherë vatra e madhe e gjuhëve të botës, dhe të bëjnë për vete edhe lakejtë e tyre nëpër Shqipëri, të cilët, sillen si të marrë. Zoti i Madh nuk është “grek”, edhe pse aty ka një fé, por është Zoti NJË, pas nëntë cikleve, të cilat e kanë nga një Zot të Ciklave, i treti cikël është cikli polar, ndërsa ndërgjegja kozmike ëshëZotëria i të Nëntës, i cili di gjithçka; ndërgjegjen e vet e ka gjithmonë; te i cili vdekja nuk njihet; është infinit në planin e tij, por është DRITË E MADHE, është ZOTI NJË, e nuk paraqitet si “qenie materiale”.

Poqese ju doni të dini më shumë, shikoni të gjitha plakat e zmeraldit, të përkthyera në shqip nga italishtja, prej Skender Hushit. Ai ishte Zoti i çdo faraoni në Egjypt, i çdo gjëje nëGJITHËSI, që quhej ATUM.[7]

Emri i Egjyptit, në gegërishte, kuptohet menjëherë se kështu është thirrur prej popullit shqipfolës të Evropës. Do të thotë se ai është quajtur kështu nga Yllirët, me Yll në ballë, që lidhet me gjëndren pineale të trurit dhe direkt me Yllin e shumëfisht dhe të quajtur SIRI. Emri “Egjypt”është i gjiut tonë, d.m.th. i Atlantës, [8]jo i Khemit, prej “gji”, e i cili sot shkryhet me “i”, në vend të “y”-së. Përpara i kanë shkruar emrat me “y”, në pjesët vendimtare. Do të keni rastin që të shikoni në disa shpjegime të tjera, të yllirishtes (ilirishtes), cilat e kanë një vend të veçantë në studimet e mia dhe do të ipen më vonë…

Kush mendon se mund “ta vjedh” këtë botë me “mençuri”, ai do gënjehet, i merr mbi qafë të tij njerëzit që i grumbullon dhe ua imponon religjionet.

Të gjitha mësimet e feve të tjera janë mësime prej njerëzve që kanë pasur njohuri, por gjëndren pineale nuk kam mundur që ta zgjojnë. Ata dallojnë si njerëz, ndonëse kanë mësuar prej “Mësuesit të Madh” të Thotit, e thonë se këto gjëra “ua kanë dërguar engjujt”, madje në shpella, p.sh. Muhamedit në shpellën e malitHIRA. Për mendimin tim, në shpellë futen ata të cilët nuk janë të kënaqur me jetën që e bëjnë; në shpellë futen ata të cilët ikin prej të tjerëve dhe për të mos e nuhatur vijën e keqe e të shtrembët jetësore, diçka të pamoralshme që e kanë bërë; në shpellë futen edhe njerëz që i kanë borgje të palara shoqërisë, shtetit e perandorëve, që këto borgje të shumta lahen me vdekje ose me burg; në shpellë futen edhe vrasësit e hajdutët, të cilët nuk mund të shkojnë nga kjo jetë pa u hakmarrë, ndaj njerëzve dhe shoqërisë. Por, më mirë po i kthehemi çështjes sonë dhe besimeve.

Besimet kanë filluar prej Thot-it dhe më e para është prej Musait, Moses, Moisut, thuhet 1600 p.e.s. Sipas Biblës, emri Moisi(hebrisht Môsceh) do të thotë “i nxjerrë jashtë”. Dy shkonjat e rrënjës së kësaj fjale, “m” dhe “s”, janë shqip, prej Egjyptit, nga hieroglifet e Thot-it, që do të thotë “fëmijë”. Edhe më fuqishëm do të na e shpjegonte këtë term historiani i besimeve, filozofi dhe mitologu, Mircea Eliade, i cili e merr vetë se është “term egjyptian”, me kuptimin e fjalës: “i lindur, fëmijë”, në veprën e Fatbardha N. Demit.[9]

Të gjithë sa merren me këtë çështje të studimit fetar të Musait, Moses apo Moisiut, mbesin pa e shpjeguar origjinën e tij etnike. Nuk e tregon asnjë njeri prej izraelitëve dhe ortodoksëve të botës, se prej kah e kanë prejardhjen të parët e tyre, ndërsa fenë ortodokse e shpiejnë deri “në fillim”. Do të duhej të niseshin prej faraonëve dhe të mos gënjenin.

Datat nuk përputhen. Në të gjitha librat e tyre, ka shkelje për vitet. Kjo gjë vjen edhe nga origjina. E nxjerrin “shtegëtimin e popullit izraelit”nga vendi Ur. Atëherë, nuk ka qenë i themeluar “shteti Izrael”, as fisi hebrej, por disa fise nomade e të bashkuara. Ju shikone hartën e këtushme.[10]

I pari ka qenë Mose, Moisiu, Musa, e nuk “mbahet”pjesëtar i Yllorëve, por është i Arkadisë. Arkadia është gjeneza e Pellazgjisë. Historia na thotë se Moisiu nuk e kishte asnjë njeri i cili do t`i ndihmonte në mbajtjen e rregullit e të drejtësisë, madje as sistemin e mësimit të popullatës.

Sipas mësimeve fetare të Torah-ut (edhe unë, si nxënës, në KSA e Kosovës e kam lexuar në gjuhën artificiale serbo-kroate, për të cilën do të shpjegoj më vonë, sepse nuk ka komb “serb”, por është një konglomerat fetar) fjala “moisi” do të thotë “mësuesi ynë”; atje thuhet “na mëso… e na shpjego Torah-un”.

Emri “Musa” do të thotë “mësues”.[11]E mësuesi nuk guxon të gënjëjë!

“Muse, shqip, mësoj dhe musoj, do të thotë: unë mësoj, unë jap mësim. Musoi është ai që jep mësim, i cili na frymëzon dijen, që lindi shkencën”.[12]

Sipas studiusit Dr. Arif Mati, në këtë vepër thuhet:

“Hebrenjtë i kanë huazuar nga egjiptianët bazat e tyre fetare, ligjet, rregullat e higjienës dhe supersticionit të tyre”.[13]

Tradita hebreje, duke shpjeguar për prindërit e Musait të tyre apo Naos e Nuhiun, sot në shqip; nuk e thonë aspak të vërteten e origjinës së tyre.

Nga librat e historisë, po e marrim një prej librave tanë më të bukur, për iliro-pellazgët dhe shqiptarët, Dr. Eqrem M. Zenelajt, i cili na shpjegon me fakte të pamohueshme, se vendi i parë i pellazgëve është quajtur Pellazgjia, e cila më vonë e mori emrin Arkadia. Fjala “arkadi” është një fjalë pellazgo-ilire-shqipe. Ajo përbëhet prej dy fjalëve të shqipes: “arkë” dhe “dije”. E kjo do të thotë në radhë të parë se është arka e dijes, e thesarit njerëzor, vendi ku ruhet përvoja e lashtë dhe dija e popullit.[14]

Shqiptarët me fjalën “arkë” e shprehin një sënduk të punuar nga druri, me kapak për ta mbyllur, në të cilën i ruajmë gjërat më të vlershme të shtëpisë apo të njeriut, pra thesarin shtëpiak. Edhe sot, i përcjellim vajzat tona në shtëpinë e burrit, sepse ato e kanë për detyrë të punojnë me dorëe të ruajnë në arkën e tyre, çka i duhet për tëkrijuar familjes e re. Ndër të tjera, e ruajnë pajën në arkë. Arka e barka kanë qenë dy fjalë të përafërta me njëra tjetrën, si dy sinonime të shqipes, ndër të cilat barka ndërtohej me të njëjtin material, por ishte mjet lundrues dhe e kishte formën e barkut apo të gjysmëbarkut, që quhej BARKA. [15]

Në dokumentet e vjetra, shpëtimi i Noes, Nuhës, Noa, nga përmbytja, që përshkruhet “e madhe”, shënohet në origjinal e shqip: “Arca Noë”.

Tregimet dhe legjendat fillojnë me barkën eNout (Ndout, Noes), të cilën grekët e shtrembërojnë me Inahusin, me të cilin ishte Musa/Moisiu.[16]

Nga mitologjia, gjatë udhëheqjes së popullatës së marrur prej Egjyptit për në “tokën e premtuar”, e kjo gjë do të diskutohet më vonë, Moisiu është me një përzierje fisesh, e njërin fis, fisit që i përkiste ai, ishin levitët, që nuk kishin përfituar si fiset hebrej toka të reja, por kishin të drejtë të jenë priftërij dhe i shërbenin një kulti, Zotit NJË, ndërsa popullata ishte e dalur prej dore, besonte në gjithçka, madje edhe derrit i ngriste një “kult”.

Sipas traditës hebreje, na ipet diçka tjetër: mbreti kishte dhënë urdhër të gjithë ushtarëve që të vrisnin të gjithë të sapolindurve të fisit nomad. Sipas Arif Matit, pasi e mbështollën mirë të sapolindurin, në djep të shelgjishtes, e leshuan në lumin Nil, duke e ndjekur me sy. E bija e Faraonit, “e mori me vete dhe e adoptoi”. Sipas Arif Matit, atij ia dha emrin “moshe”, që do të thoshte: “i shpëtuar nga uji”. Duke i analizuar hieroglifet, na zbullojnë se ky ishte bir i vërtetë i motrës së RAMSESIT II, princeshë, e familjes së denjë të faraonëve, yllorëve, pas Thot-it. Emri i tij egjyptian ka qenë “Osarsef”.[17]

Në të vërtetë, emri “Moisi” ka të bëjë jo me dy germa të rrënjës së fjalës, të larguara, por me shkurtesë të fjalës shqipe dhe të gegërishtes: “mes”.

Edhe sot gegët i thonë djaloshit “mes”, “mec”, shpegon Arif Mati. Hebrejtë nuk i kanë shpjeguar mirë hieroglifet fonetike dhe e kanë shndërruar në “moshe”(môsceh), d.m.th.: “fëmijë, djalosh”.[18]

Këto janë manipulime të feve, të rrëfimeve për të ashtuquajturit “profetë”, në radhë të parë të Moisiut, Jezu Krishtit dhe Muhametit, siç e quan vetë tërë Kapitullin e XI, “Manipulimet e historisë”, Arif Mati.[19]

Por, po i përmendim se cilët janë “profetët” e feve të krijuara, njëra pas tjetrës: i pari, konsiderohet Moisiu, 1600 vite p.e.s.; i dyti, Krishna, 1500 vite p.e.s., duke iu faleminderuar ekspeditës së arianëve, 2000 vite p.e.s.; i treti është Zaratrusta, 1000 vite p.e.s.; pastaj vie Buda, 500 vite p.e.s.; dhe i pesti është Jesu Krishti, lindja e Krishtit, i cili numërohet prej vitit 0.000; dhe i gjashti apo i fundit për ne, në këtë persiatje studimi, sepse ka edhe të tjerë, është Muhameti, 570 vjet pas Krishtit.

Të tjerët, nuk po i përmendim…

Referenca

[1] Po e patët këtë film, “Der Königreich Yan”“, shikone, dhe do të ndëgjoni thënien e një artisti të njohur Seen Sword, të thënë mbretëreshës Donni Yen, nga e tërë mbretëria e tij e shkatërruar.

[2] Vepra e Dhimitri Pilikës, “Pellazgët, origjina jonë e mohuar”, Botimet Enciklopedike”, Tiranë 2005, faqe 340.

[3] Vepra e Dhimitri Pilikës, të përmendur më lartë, faqet 420 poshtë dhe 421 lartë.

[4] Po aty, faqe 423.

[5] Poemika ime me ish-Kryeminstrin dhe ish-Ministër i Punëve të Jashtme të Greqisë, Teodor Pangallos, “Si mund të quheshin arvanitasit kushërinj të shqiptarëve, përderisa gjyshi Pongallos i shkruante letëra mbretit të Shqipërisë shqip, me shkronja arvanitase greke…”, e vendosur në faqen time provizore, https://www.brahimavdyli.ch/polemikë-me-pangallosin/.

[6] Shikoni edhe njëherë Arif Matin, te “Mikenët“, në veprën “Mikenët-Pellazgët, grekët ose zgjidhja e një enigme”, Plejad, Tiranë 2008, faqe 451

[7] Libri i Skënder Hushit, “Thoti i pavdekshëm na zbulon Atlantidën“, EMAL, Tiranë 2009, e për ATUMIN, shikoni në fund të faqes 151.

[8] Libri i Skënder Hushit, për këtë shpjegim të saktë, e jo të gjitha shpjegimet, faqe 178.

[9] Fatbardha N. Demi, “Sellenizmi- besimi që sundon Botën”, Botimet DUDAJ, Tiranë 2016, faqe 137.

[10] Shikoni hartën e librit “Judentum-geschichte und gegenwart”, das Beste aus Reader Digest, Köln 2004, nga faqja 11.

[11] Vepra e Fatbardha N. Demit, faqe 137, më fund të faqes.

[12] Fjalët e Pashko Vasës, “E vërteta nbi Shqipërinë dhe Shqiptarët”, LMG Argenta, Tiranë 2010, e cituar kështu siç e morëm edhe ne (ndonëse e kemi lexuar Pashko Vasën), nga vepra e Fatbardha Demit, faqe 138.

[13] Dr. Arif Mati, prej veprës së tij, “Mikenët-Pellazgët, grekët ose zgjidhja e një enigme”, Plejad, Tiranë 2008, në fund të faqes 535, apo vepra e Fatbardha Demit, faqe 142.

[14] Dr. Eqrem M. Zenelaj, “Pellazgët-Ilirët-Shqiptarët/Historiografia e lashtësisë dhe vazhdimësisë së një populli pro sellenë (Burime arkivore të vendeve të huaja)”, Botimet Artini, Prishtinë 2017, faqe 227.

[15] Dr. Eqrem M. Zenelaj, vepra e cituar, faqe 228.

[16] Vepra e cituar, faqe 229.

[17] Vepra e përmendur më përpara e Arif Matit, faqe 535.

[18] Po aty, e njëjta vepër.

[19] Shikoni ju në këtë vepër, prej faqes 532 e deri në faqen 550.