Silvana Begaj: NËNO, UNË VDIQA!

Nëno më fal, por unë po iki nga ty dhe nga kjo jetë! Po iki duke e ditur se faji ishte i imi dhe me brengën “Po sikur jeta ime të ishte ndryshe”? Por s’ka gjë sepse unë e pranoj fajin. Linda femër”.

Nëno unë ika! Mora burrë. Ma zgjodhët apo e zgjodha. E doja, nuk e doja, u martova! Nëno, më rrahu. Nuk qava. Edhe babi të rrihte ty. Nëno me rrahu përsëri. Mos i thuaj babit dhe vëllait. Ndoshta mërziten ose ndoshta më fajësojnë.

Nëno më dhatë burrë të kamur. U gëzove shumë se mendove për mua. Faleminderit! E vërtetë, o nënë zeza, bukë kishte, por unë nuk isha e ngopur kurrë. Në atë familje me gjithçka mua më mungonte diçka. Nëno më rrahu! Nëno më rrahu përsëri e përsëri. Ndoshta më donte se shpesh më rrihte nga xhelozia.

Nëno më vrau! Mos prit që të paguaj me burg që më vrau. Mora burrë të kamur. Del i pafajshëm shumë shpejt.

Nëno më dhatë burrë të varfër. Nëno me rrahu. Nuk ka faj, neon! Nuk kemi ç’të hamë. Nëno, me vrau! Mos prit që të paguaj për krimin. Ai vërtet do shkojë në burg, por do jetë parajsa e tij. Nëno në burg ka ushqim dhe strehë të sigurt. Ai pasi me vrau u shpërblye me parajsën.

Nëno u ndava! Më rrihte. E di! Babi dhe vëllai nuk do më falin kurrë, por të paktën ti, o nënë, më kupto. Do jem mirë. Kam urdhërmbrojtje. Kam shtetin me vete.

Nëno me vrau! Nuk e dija qe urdhërmbrojtja është thjeshtë një copë letër dhe në fakt isha më e rrezikuar se asnjëhere. Policia nuk ka kohë të merret me mua, një pikë ujë në oqeanin e pafund.

Nëno më fal! Jam e dashuruar me një burr të martuar. Jam ajo tjetra! E doja, më vrau! Duhet të vdisja se kam mëkatuar. Gjithë bota do më kryqëzojë e do më mallkojë, por të paktën ti, o nënë, me zemër, ti më qaj në heshtje.

Nëno, mendove për mua? Më mbajte nëntë muaj në bark, më ushqeve me gjakun tënd, me gjirin tënd, mua mëkataren e shoqërisë maskiliste. Nëno, mendove se isha djalë që më dhe gjak ato nëntë muaj në trupin tënd? Më fal nënë! Nëno, unë ika nga kjo jetë, por ti mos u mërzit. Linda gabuar dhe të gjithë ju shpëtuat.

Nëno, moj e zeza nënë! Më mbajte në trup, më rrite me sakrifica dhe tani po më jep me duart e tua në dhe. Vetëm të lutem mos i thuaj gjë babait. Ai do zhgënjehet nga unë se nuk të vret njeri kot dhe nuk do ma bëj hallall bukën. Nëno mos i thuaj gjë vëllait. Ai është i ri, gjaknxehtë. Do mendojë e do bëjë marrëzira. Të jetë sekreti ynë i fundit, o nëna ime.

Ama vetëm ti më fal. Jam fëmija yt. Se unë e di se gjithë njerëzia pasi të derdhi lotë për vdekjen time do më fajësojë, e do më varrosi më në thellësi dhe më në errësirë se ku jam tani. Është normale! Diçka kam bërë se nuk të vret njëri kot. Jam e mallkuar që në lindje se linda femër në një vend maskilist.

Nëno unë vdiqa! Mos më harro ti të paktën. Vetëm ti mos më fajëso, vetëm ti më kujto edhe sikur të më rivrasin pas vdekjes, ti më kupto.

Nëno duhet të më kishe vrarë që në lindje që të më qanin atë ditë dhe mos të më akuzonin e baltosnin më. Kam mëkate nëno dhe shoqeria jonë nuk t’i fal dhe pas vdekjes.

Nëno unë vdiqa! Nëno unë nuk vdiqa. Më vranë të gjithë me heshtje. Nuk është fundi i botës. Një vajzë, një grua, një femër, një bashkëshorte, një motër, një shoqe vdiq. Eh, nga nesër çdo gjë do vazhdojë po njësoj. Do harrohem unë se do vdesi një tjetër.