Vargje poetike nga Mustafa V. Spahiu
AS VJESHTË, AS BLERIM I VONUAR – ZOG DIELLOR
Nisin gishtat e rigës rétë ngritur,
Sa larg rri mëngjër syr’i agimit.
Pëllumbat e bardhë të zbritur –
Vjeshta me shpirt të udhëtimit.
Blerimi i vonuar kishte dëshirë-
N’rrezet e para dha premtime…
Gjymtyrët e kroit për mëshirë
Derdhin lot presin vërshime, e
Flaka e dhembjeve t’fshehura,
Ngjyrat e ylbereve i rregullon…
Lulet në lulishte janë t’njehura,
Zogu diellor nje fletë e shikon.
Vjeshta pret në buzë të pragut,
Blerimi i vonuar shpresë prehet.
Të zellshme janë duart e agut, si
Afshi verës’vonë lot’sh shkrehet.
Ka do zogj vjeshtës cicërrojnë;
Ngjyrat joshëse i fusin mu n’gji!
I magjepsin plepat i shoqërojnë;
Vjen mjegulla lugut për t’u përbi!
As vjeshtë, as gjelbërim i vonuar,
Pa yje ik lëmoshës së gnjeshtare…
Grishëza shkozetit duke aktruar –
Ditën e djeshme orësh harrestare.
As vjeshtë, as agime të përtrira,
Dielli me vargje po thurë kurorë.
Gongjet mbetën peng të arrira, e
Gosti shtruar për shumë dasmorë.
Ndër barëra flokët e mëndafshtë,
Tingujt vjeshtarak n’fyell melodie..
Shpati rrjetë imazhe të kumashtë,
Dielli lë gjurmë çubash besnikërie.
E martë, 15 shtator 2020, në Dardaninë Ilire.
NË PLLOSKËN E FJALËVE
Trëndafilat s’i jepen furtunës,
S’ndalen pikëzat e rruzgjerës;
Lindja e diellit ik ujk’i dhunës,
Deti vërshon buzët e derës…
Hapat zgjatën deri tek muri,
Zgjohen stuhit’e psherëtimës,
Yjtë u afruan rrinin mbi guri –
Klithja shtohet përtej vrimës.
Dy zambakë pse kacafyten?
I zgjas duar kaltërsi agimi…
Dallgët në lumë do mbyten;
S’përshëndetet mugullimi, e
Brigjet krejt janë thërmuar,
Shihi udhëkryqet e fundit –
Shtëpitë të tëra t’ishujzuar;
Atlantidë, i zhdukur kaundi,
Kjo ndodhi ndaj në t’gdhirë,
Rrufeja pikasi fort tejpërtej
Zemrat regtinin mërdhirë,
E gjaku s’lëviz nëpër dejë.
Prapë elegji sytë vërdallë,
Të gjitha zhdëndrrat tona.
Gozhdon portat tërvallë, e
S’gjenë strehimesh tevona.
Me pshtjellak të hardhisē,
Shtëpia ime në kurrkundë?!
Këpus mullagën e miturisë;
As në shehër, as në katund.
Ura ndërmjet buzëve flë;
Peisazh fjalësh të vërteta!
Anamorava gjurmë nuk lë!
Hijen gjakut tim s’e gjeta…
Për muzgjet s’kam shënime,
Plloskat i mbushi frute ulliri…
Dashurihidhura rri n’kujtime
U meh në vend guri mulliri…
E shtunë, 19.09.2020, në Dardaninë Ilire
A U T O B I O G R A F I A
(Fragment)
U linda më 5 prill të vitit 1948,
në fshatin tim më thonë se kam
qenë hashari… Nënën e kisha
shumë të rreptë (kapedane), ta
prente qafën në cung të drurëve
si të rabeckave. Ishte shumë e
zellshme si bletë. Çka ia shihte syri
ia punonin duart… Një herë në muaj
i vajtonte të katër vëllezërit që ia kishin
masakruar çetnikoserbët. Unë kur
nuk i njoha dajëllarët as në fotografi!
Im at ishte ustah dhe drugdhendës,
njihej me nofkën Veliaga “kollari” 1)
Durimin e kishte si të Jobit biblik,
ishte mendar dhe vizionar i të
pasnesërmes dhe i njihte në gishta
fenomenet e natyrës dhe të gjitha
ritet e motmotit…
Zgjohej gjithnjë pa lind Dielli,
veglat e ustallëkut i ruante më shumë
se sytë e ballit dhe veglat e bujqësisë
i strehonte ku si kapnin pikat e shiut
dhe lagështira… Qetë e zgjedhës i
nderonte si të shenjtë… Bagëtitë tjera
kur s’i lente të uritura dhe të etura…
Kur i mbillte të lashtat e fuste dorën
në hejbe dhe dorën e parë kur hudhte
lutej për tokën, insanët dhe për 77
lloje mahluk që edhe ata të kenë se
çka të hanë… Ara mbulohej me farë
gruri si inxhi… I lutej qiellit për shi të
prajshëm pa breshër dhe shtrëngatë.
Tri stinët të kenë mbarësi… Dimrit i
jepte të fala të ketë jorgan të trashë
dhe acar derisa bereqeti të futet
në hambar!…