Gjergji Mihallari: Lermë…

 

Lermë të të prek

Kudo dhe askund

Ti je iluzion, një e vërtetë, ëndërr

Që mbush çdo qelizë me kumt.

Sot jam eksplorator i botës së paqënë

Nuk ka dete, oqeane, kontinente të reja,

T’i zbuloj e t’u jap emër,

Ti ke qëlluar një ishull që asnjë hartë

Nuk të përmend.

Lermë të të prek e dashur,

Në çdo qelizë që përmban trupi yt,

Xhungla përmban edhe egërsinë

Dhe enigma pafund.

Lermë të të prek e dashur,

Si një udhëtar i lodhur, i mbaruar

Që kërkon ujë në tokën shkrumb të thatë,

Gjeti tek ti ujë të ftohtë që buzët të lag.

Ti je krijesë e perëndive antike,

Gjendur gabimisht në këtë grumbull apokaliptik,

Nuk jam as lajmëtar apo roje e perëndive,

Ndaj nga unë mos ki frikë.

Lermë të lëviz gishtat mbi lekurën e bardhë,

Të luaj hyjnoren melodi,

Jeta është tepër e shkurtër,

Pse merr frymë vetëm nga ti…

Lermë, pra lermë,

Ti je ylli që ndjek rrugës për t’u kthyer në shtëpi…