Çajup Kajtazi: 36 Shkronja të Arta

Poezia “36 Shkronja të Arta” nga Çajup Kajtazi është një homazh i fuqishëm ndaj trashëgimisë kulturore dhe historike të kombit shqiptar. Me një ritëm të zjarrtë dhe një gjuhë të fuqishme, poezia shpërndan rëndësinë dhe madhështinë e krijimit të alfabetit shqip gjatë Kongresit të Manastirit.

Në këtë poezi, Kajtazi përshkruan me ndjenja të thella momentin kur shkronjat e alfabetit, të krijuara nga figura të rëndësishme si Fishta, Frashëri dhe Mjeda, ndihmuan në formimin e identitetit kombëtar shqiptar. Shkronjat e arta dhe të zjarrta, që kanë derdhur gjak dhe pasion, janë simbol i përpjekjeve të mëdha për të ruajtur dhe avancuar gjuhën shqipe.

Poezia shpalos ndjenjën e krenarisë dhe nderimit për atë që është arritur dhe e thekson rëndësinë e alfabetit në zhvillimin dhe forcimin e kombit shqiptar. E përfundon me një thirrje emocionuese për të ruajtur dhe çmuar këtë pasuri të shenjtë, duke lidhur të kaluarën dhe të ardhmen në një narrativ të fuqishëm dhe inspirues.

36 Shkronja të Arta

Në Manastirin e dijes, flakë e zjarr u ndez,
Fishta, Mjeda, Frashëri, kombit rrugë i çelën.
Tridhjetë e gjashtë shkronja, gur të shenjtë lart ngritën,
Të arta, të zjarrta, në çdo fjalë, gjakun derdhën.

Shkronjat tona flakë, që gjuhën na i ndrijnë,
Në çdo tingull thurin, historinë që s’vdes kurrë.
Me Skënderbeun përpara, me trimat në çdo hap,
Alfabeti ynë i artë, për jetë kombit i rri në prag.

Sot, më 1 Shtator, kur bankat mbushen plot,
Fëmijët i këndojnë gjuhës, me zjarr në zemër flakë.
Bijtë e shqipes krenarë, shkronjat i përqafojnë,
Në çdo varg e tingull, një komb të lashtë nderojnë.

Në çdo shkronjë që shkruajmë, një diell na ngroh fort,
Alfabeti ynë i shtrenjtë, si flakë e pashuar rron.
Gjuhën shqipe e ruajmë, me shpirt e me kurajë,
Sepse në çdo fjalë të saj, jeton një komb i madh!