INTERVISTË PËR PUTHJEN

Epo, po të të pyesnin për puthjen,
çfarë do të thoshe ti,
po të kërkoje punë,
sipas përvojës që nuk lë njeri në terr.

E pranoje, si një petale,
që ta pranonin, si një petale,
apo do të thoshe se puthja në vetvete është asgjë,
që të miratonin me kokë se puthja në vetvete është asgjë,
apo se puthja ka ardhur pas pyjeve të djegura e të përvëluara nga zjarri,
që mijëra vjet më parë,
por që mund të dilte gjatë intervistës bllof.

Një tundje miratuese koke, ose një dështim,
ose një mëdyshje e madhe kur puthja quhet,
e ardhur si forcë shkëmbi ose kuje, të cilat bota i njëson,
a mund ta përkeqësonte apo ta përmirësonte më tepër,
gjendjen tënde ekonomike, kredinë e madhe,
të puthjeve edhe më të mëdha.

Pyete puthjen vetë çfarë ka parë,
këtë copë të mbetur qindramijëravjeçare,
që edhe një tjetër të paktën,
puthjen, ta ketë një copë të mbetur mijëravjeçare.
Por mos i beso, torollakët,
që pyetjen për puthjen thonë mos e beso,
megjithëse është gjëja më e sigurt.

MES PYLLIT

Halat, si qerpikët, nuk e bëjnë pyllin femër,
një zjarr i shuar, është mashkull përsëri.

Zemra dhe vagina nuk dallojnë shumë prej drurit dhe gurit,
kur shumëzojnë shtëpitë.

Çfarë të thotë tjetër një grua, mespermes pyllit,
pikonte rrëshirë.

LETËR KONTINENTALE

Më vinte të këndoja, për aromat e dallgëve të mbetura larg,
për pemët që nuk do ta shohin kurrë detin, prandaj janë të verbra,
por më kryelarta nga fëshfërimat e tyre mbretërore.

Më vinte të këndoja, këtu shitet kripë, jo oqean,
le t’i shpallim algat përmendore.

Më vinte të këndoja për ca gra me një komçë në shaminë e tyre pa qafë
dhe qiellin e mbushur me copëra mermeri, alabastër, lajthi të vogla që pëshpëritin
acar.

Për hijet e poetëve, që qarkullojnë pika shiu, më vinte të këndoja,
për kambanën e rëndë qiellore që i binte vetë Madona,
për shurdhërimin që kërkon shurdhërimin.

Atje ku ndieja si mbylleshin kapakët e tokës ngadalë, ngadalë,
më vinte të këndoja.
Miq, kemi qenë shokë dhe pastaj kemi ikur në njerëz
dhe nuk flasim për ato që thuhen në shtëpinë tonë pa dhé,
më vinte të këndoja.

E PËRKËDHELUR DHE E PAPËRKËDHELUR

Thuaj, a është buka, mund, kripë, miell, ujë apo përkëdhelje,
përgjigje në janë për ne banketet e livadheve të pashkelura ende,
bota e dallëndysheve përkëdheljet a i përgatit a i mund,
krahasimin e të rrugëve me të parrugëtit, si dy krahë më thuaj,
në cilën anë është qielli dhe në cilën anë kthesa që na ndjek prapa,
cila përkëdhelje i takon ndonjë shkrese si thile e vogël,
ngjashmërinë e nënave të padashuruara, me një kaligrafi universale,
më thuaj, djemtë e papërkëdhelur nga jelet e kalit që nuk vrapon më,
a mund t’i krahasosh,
me burrat që përmjerrin pranë lopës, apo me fëmijë që lëpijnë yjet,
para qumështit të gjirit, apo me brekëstolisurat vajza,
priftëresha mijëravjeçare që kërkojnë një njeri,
kaq paqartësisht veçohet ja buka, ja mundi, ja ëndrra, ja unë.
Fol qoftë për një palë kofshë të bukura të zhveshura, që mbeten
pas çdo droje dhe përdëllimi, triumf i pikëpyetjeve kur kanë një vend.

MË KA DASHUR VËRTET

Rruga më binte andej nga e panjohura dhe e largëta,
u jepja kuptim syve të një zogu të vogël, si shkronjave
të para prej frikës dhe së bukurës,
kuptim u jepja puplave të lejlekëve edhe në fluturim,
ku butësia bëhej e egër,
kuptim i gjeja sqepit të një dallëndysheje të uritur
e doja si e kisha parë.

E bukura dhe e soditura uleshin me mua
në bankën e shkollës,
në gojë dhe buzë të shumëfishuara të jetoja,
e lidhur me dy pika syri zogjsh,
si nota të pakënduara ende,
u jepja kuptim të puthurave të vogla, të mëdha,
që më bënë një,
kaq e turbullt mbeti jeta që më donte.
Më ka dashur vërtet ai që të vogël nuk më pa,
i mahnitur kur ka qenë nga syri i ndritshëm i milingonave.

VERSIONI I ROMEOS DHE ZHULIETËS

Nga ballkoni i gjinjve do të dal për të vështruar,
Natën që dashnorin tim fsheh,
Si të gjitha gjërat e ëmbla,
Që nuk të bëjnë mirë.
Romeo dhe Zhulieta,
I kthyer kokëposhtë është ky version,
Atje poshtë unë duhet të isha,
Dhe i dashuri im të më vështronte që larg,
Nga ballkoni i shumëpërfolur i gjirit.

Duhet korrigjuar diçka në këtë tragjedi zemërmirë,
Muret e shfaqjes t’i lidhnin të paktën me më pak sheqer,
Që të mos dëmtohet asgjë me llogjikë,
Mes hapësirës që lëshon shumë ëndrra.

I SHUAJNË DRITAT ZANAT

I shuajnë dritat zanat,
por unë do të hyj atje ku nuk ka vend,
poza është teatrale, koka ka kallëp.

Kapitulli i dytë ka një kapërcim,
poza pohohet në trupin e përgjimeve.
Edhe në rrugët e Azisë kam qenë, por ç’është kjo hata,
bota tani pi sisë, në pozën me supën me lakra.

Zanat nuk mund të marrin pjesë në ndonjë emocion,
poza është gjithmonë e pabesë.

Gjitarët në krye vënë njeriun,
por njeriu nuk është shaka.

KËRKOHET URGJENTISHT NJË UNIVERS TJETËR

Kërkohet urgjentisht një univers tjetër,
thoshin shirat, ndërrohen edhe çadrat një nga një,
njerëzit ngrohin frymën me fatin e tyre.

Edhe një çadër e vogël, m’i ngatërron mendimet,
dhe lejlekët e vegjël, që këmbehen gjithnjë.

Si t’ia bëj unë me diamantet e syve,
në këtë botë që po vjen.

Vëllimi poetik “Kundërpërfytyrimi”, 2016.