Anisa MARKARIAN: NA QOFTË KËMBËBARDHË!

Një tyl mjegullor shpërhapet valë-valë mbi çatitë portokallì. I bëhet jorgan peizazhit. Rrapëllimat zbuten; lëvizjet ëmbëlsohen. Ç’ishte me majucë, bëhet e përfushtë. Ç’ishte e tejdukshme, po kridhet në tym. Gjilpërat e acarit e qëndisin lëndishtën me fjolla pambuku; të dashuruarit mund të harbohen këmbëzbathur.

Majë horizontit vegullon një hënë qumështore e gozhduar në qiell që në vigjilje të Krishtlindjes. Të zënë me përgatitjet e festës së fundvitit, s’na bie ndërmend t’i afrojmë shkallën e zjarrfikësve.

Fësh-fësh, fësh-fësh, lazdrohet nata. Tund e përkund kindat e fëshfëshes blu. Ka zgjedhur të hedhë supeve një mantel mushamaje për të na mbrojtur nga lagështia e motit të pabesë dhe e lotëve që s’po na teren. Ajri duhet të jetë i thatë gjer në përsosuri. Përndryshe, nuk pëlcasin fishekzjarrët.

I mbledhur kutullaç, qyteti hijerëndë sodit kërthizën e vet – hojëza e fundit e tombolas. Sheshet, parqet dhe pistat e vallëzimit janë bosh. S’pipëtin frymë njeriu. Rrugëve patrullojnë forcat e rendit. Jemi në gjendje shtetrrethimi. Qofsh i dehur, i marrë a festar endacak, të gjobojnë e të kthejnë mbrapsht. Tifozët e stafetës së motmotit do ta ndjekin garën nga ekrani i televizorit.

Kuzhina erëmon kanellë e karafil. Në furrë po piqen ëmbëlsirat. Gotat me fron presin rresht mbi tryezë. Pikëzuar me kokrriza vese, shegët e kopshtit ngjajnë si të ngrira në sheqer. Mollët e pavjela janë faqekuqe.

* * *

– Erdhi çasti! – lajmëroj me ngut. – Hiqni maskat e mbushni kupat!

Të respektueshëm ndaj normave shëndetësore, festojmë vetë i gjashtë. Kujt ia mban të rrezikojë për ca flluska shampanjë më shumë?!

– Dhjetë, nëntë, tetë…

Sekondat përmbyllëse të një viti kosëtar. Vrau, preu e krasiti në 360 gradë. Na sfidoi e na shkundulloi. Na helmoi gjer në palcë. Përbrenda më vlon një zell hakmarrës: t’i fus një shkelm në bythë të kurorës e t’i përshpejtoj gremisjen! Ç’presim, o njerëz?! Ejani ta rrëzojmë mbretucin nga froni!

– … shtatë, gjashtë, pesë…

Balerina me brerore të arta, urimet tona i flasin një të ardhmeje me një milion pikëpyetje. E para mund të ishte: t’i kemi hedhur, vallë, stuhitë pas shpine?

– … katër, tre, dy…

– M’u shporr sysh! Mos ta dëgjofsha më numrin! – i këlthas. (Për një vit special, një «urim» origjinal.)

– Po bëhesh trimëreshë me një plakush në ikje, – më ngacmon ime bijë.

I piketuar me vargje dritash e flamurtha, kopshti ynë i ngjan një aerodromi në miniaturë. Jemi djersitur plot një javë për të ndërtuar dy trase paralele me kahe të kundërta, që vitet të shkëmbehen pa u takuar. I Riu do të marshojë drejt portikut «Hyrje – Mirësevjen!»; i Vjetri do të degëdiset nga deriçka «Dalje – Lamtumirë!». (Hajt, drejt e në humbëtirë!)

– … një, …

– Stoop! – dëgjoj zërin e tim biri.

Gotat ngrijnë në ajër. Fjala «gëzuar» ende s’është formësuar. Ora e murit turfullon.

– T’ia hapim portën vetëm po na tregoi këmbën e bardhë, – sugjeron. (Është rritur me përrallën e kecave.)

– Ah, tepër vonë…

– Jo, jo, jemi në kohë!

I hedh një sy kamares së orës. Shquaj 2 0 2 e më pas…, hiçgjë. Zero e dytë ka fluturuar por 1-shi s’ka mbërritur ende. Fushëza është e bardhë. E bardhë dhe e hapur. Ndodhemi në ujërat ndërplanetare të kalendarit. Rrotullimi i plotë i Tokës rreth Diellit ka pësuar një ngadalësim të lehtë – finishi do të preket me një sekondë vonesë. Në xhepthin e pakohë të Kohës, GJITHÇKA bëhet e mundur. Fashiten ankthet, sëmundjet shërohen. Dashuritë e humbura rikthehen si për magji. Ringjallen shpresat. Ëndrrat realizohen; dëshirat plotësohen. Falë vullnetit-kaleidoskop, jeta bëhet e ylbertë. Një harmoni formash, tingujsh, ngjyrash e zërash që, sa më shumë t’i tundësh, më magjishëm kombinohen. Gjer në ngazëllim! Tamam si dikur, kur isha fëmijë…

Ejj! Nuk jam Mëma Dhi. Jam një nga kecat e shtëpisë. Më dëgjuat?

* * *

Përjashta po resh një borë flokargjende. Shtrohet palë-palë e zë shtrat. Brus honet e i bën livadh. Ç’ishte e zezë po zbardhet; ç’ishte e thepët po rrumbullakohet. Hëna zbret shkallëzat këmbëzbathur. Në njërën dorë mban bishtin e fustanit, në tjetrën këpucët e kristalta. Diku pret një karrocë-kungulleshkë…

Tok, tok! …Tok, tok!

Mbi qilimin shkumak janë formuar ca gjurmë hapash. Kush kaloi këtejpari dhe nuk arrita ta pikas?!

– Shshttt… Mbani qetësi.

Tok, tok! …Tok, tok!

– Dikush po troket. Nuk e dëgjuat?

– …

– Është 1-shi, o ma!

Një këmbë e brishtë zgjatet nën prag. E bardhë kajmak…

– …

– T’ia hapim portën e ta ftojmë brenda!

– …

– Mam, thuaj një fjalë!

– Ju përgjërohem, mos ia shkundni dëborën.

©A.M. 01.01.2021 – Çasti zanafillor…