Cikël poetik nga KAROL WOJTYLA

DUKE MENDUAR PËR ATDHEUN…

Atdheu – kur mendoj – atëhere shpreh vetveten

dhe rrënjosem

per kete me flet zemra sikur nje kufi i fshehur

qe me shpie tek te tjeret

qe te na rrembej me te kaluaren e kahershme

prej kah une shfaqem…kur mendoj Atdheu –

qe ta mbyllja si thesar

ne vetvete

ndaj gjithnje pyes… si ta shumezoja si ta zgjeroja

kete hapesire te mbushur te paane.

STANISLAV

Toka pershkohet ne dritare

pershkohen drure e fusha

e gjethet e mbukuara me bore

Pastaj prap blerimi i sapocelur

i pjekur dhe i shuar si qiriu.

Toka polake pershkohet

ne te bleruar – e zbardhellyer ne bore

Pastaj endacaku – shtektar – e thith

e fundin nuk e gjen kurre

As zogjte qe ikin fluturimthi

ndaj aeroplani per nje cast

perpin hapesiren –

Atdheun e mbyll ne kuadratin e vet

Toke e bashkimit te veshtire. Toke e njerezve

ne te kerkuarit e shtigjeve te veta

Toke e ndarjes se dyte ndermjet princerve

te te njejtit fis

Toke e flijimit te lirise se cdonjerit

ndaj te gjithve

Toke e copetuar thuajse permes gjashte brezerish

e copetuar ne harta te botes

ne sa e sa fate te bijve te vet

Toke e copetuar dhe aq e bashkuar

ne zemra te Polakeve

si asnjera.

BREGU I QETESISE

Derisa detin qafon

me bebezat e hapura te syve

dhe dallget e shqetesuara

gjithnje duket se ne ty po fundosen

te gjitha thellesite

e detit qe banon ne mua

me qetesine e mberthyer rreth e qark

dhe ftohtesine

Fundosesh, fundosesh!

pastaj perkulesh e shket

me ngadale

dhe ndien fare trokellime hapash

ne te cilen grumbullohen duke dritheruar

vetem shpirti, shpirti i njeriut

kredhur ne nje pike te vogel

ai shpirt i rrembyer ne rryme

E tille nuk eshte ajo drite

Atehere kur deti shpejt te fsheh ne thellesi

dhe te shkrin ne thellesine e heshtur

– drita nga dallge te shqetesuara humbet

dhe me ngadale me nuk ka det ndersa mbetet vetem shkelqimi.

Atehere shih ne pasqyra te largeta te aferta

sheh hijen tende

Se si fshihesh ne kete Drite

qe per vogelsira eshte e tejdukshme

prej kah mbetet vetem shkelqimi

pastaj – shih vetveten. Ja Miku,

i cili eshte vecse nje shkendije dhe tere

nje shkelqim.

llamburites ne shkendija te papara

dhe nuk ndien se je i mberthyer me Dashuri.

Dashuria gjithcka me ka shpjeguar

dashuria gjithcka ka zgjidhur

ndaj e admiroj kete Dashuri

ngado qe frymon

Ndersa jam bere rrafshire per rjedhjen

e qete te hapur

ne te cilen nuk ka asgje as nga oshetime dallgesh

as nga trungu i ylberte

sa me shume ka ne dallget e shqetesuara

e cila ne thellesira driten zbulon

dhe kete shkelqim prape frymon

Ndaj, ne kete qetesi i fshehur jam une – gjethi

liruar ererash

nuk shqetesohem me per asnje drite te humbur

thellesive te paprekura te detit.

Atebote kur Zoti gjakon eshte porsi lulja

i etur per ngrohtesi diellore

Ndaj, zbrit ne bregun tim, o Drite

thellesive te paprekura brigjeve te qetesise

Flaka e ndezur

as afer as larg qiellit

mbaje mend, zemer, ky eshte veshtrimi,

ne te cilen ty te pret amshimi

Perkulu zemer, perkulu, diell bregdetar

mbuluar thellesive te syve

mes lulesh te bukura

mes nje trendafili

Cfare domethene, aq veshtroi, kur asgje nuk shoh

kur tej horizontit te paane zogu i mbreme fluturoi

kur dallget e detit fshehkan

thellesive te paprekura.

Nje mugetire rreth e qark mbuluaka bregun e

qetesine

gjithnje e me pak shoh

ai diell ne te perenduar

me ngadale bie

ndersa ai imazh i tere kredhet ne mua.

Ndaj ne mugetire ka aq drite

sa jeta ka ne trendafilin e celur

sa Zota

ne brigjet e shpirtit.