Cikël poetik nga Selaudin R. Guma
Poetit lirik
Sadik Bejkos
Ç’të shkruaj për profesorin
Korife i letërsisë
Si një Promete i ngritur
I bën apel shoqërisë.
Njerëz, mos mbyllni sytë kurrë
Mos u bëni baltë e gurë
Breg lumi a vidh i thatë
Të përkulur der nëngjunjë.
Kush lexon poezinë e Bejkos
Dhe bën analizën e saj
Kupton filozofinë prej shekujsh
Mendimin skalitur me art.
Pushtimi i zhurmshëm nga jashtë
Ndez tokën me flakë e me zjarr
Por më keq është pushtimi i heshtur
Nga shqiptarë mercenarë.
S’ka rëndësi ç’pushtime janë
Në një pikë janë solidarë
Ta zhbëjnë, ta zhdukin këtë popull
T’i rrjepin lëkurë dhe asht.
Ka beteja e beteja
Nga kohët e hershme deri sot
Kur vargjet gdhenden me ndjenja
Janë kala që s’kapen dot.
Pronat
U desh kjo kohë të njihen njerëzit
Të njihej shoku, miku, fqinji
Të njohësh ata që je rritur
Vëllezër, motra, kushurinj.
Në këtë kthesë shumë të madhe
E para del prona, shtëpia
Secili për vete, zoti për të gjithë
U trand, u shkund gjithë shoqëria.
Shkriu si borë mali fisi, vëllazëria
Katrahurë vendi, plagë shoqëria
Të vrarë e të plagosur nga çdo anë
Me vello zie mbulohet Shqipëria.
Nga prindërit mora emrin e mirë
S’më mundi cmira, langaraqët
Të vjetër e të rinj i shoh drejt në sy
Mëshiroj të pangopurit që befas u shfaqën.
Syzet e diellit
Syze të bukura kishe blerë
Të errta shumë si deti i zi
Të mbrosh sytë nga dielli i zjarrtë
A dikush tjetër që të ndjek ty.
Matanë trotuarit isha unë
Më pe a s’më pe nuk e di
Unë mbeta thjesht i mahnitur
Nga hijeshia që ke vetëm ty.
Dhe thashë me vete u thefshin qelqet
Që fshehin dy sy, të bukur, të zinj
Një femër e bukur gjithnjë admirohet
Dhe njerëzit i mbush veç me bekim.
Bjonde është edhe luledielli
Sa hëna e plotë e një pranvere
Qafën rrotullon pas rrezes së diellit
Shoqëron atë nga lindja në perëndim.
Zemrat ngjajnë shumë me lulet
Nga veshja, nga flokët, nga sytë
Ndonëse në stinë të ndryshme lulzojnë
Bukurinë përherë tregojnë.
Kush ka sytë e tu si rubinët
Pluhurosur me grimca diamantesh
Në netët e gushtit flakërijnë
Si meteor në qiell, ndezur, përflakesh.