Vasil Tabaku: Kanë ftoht diejt e mi
…sepse
Ti njeri
Ende nuk je i përsosur…
Diejt e mi
Kanë ftohtë…
Digjen
Prej akullit të zjarrt
Të heshtjes tënde
Ndërsa dashuria
Flijohet ende nëpër botë
Si një martire pagane
Për dëshirat e egra
Dhe femra shndërrohet
Në një stoli për egon mizore
Dhe etjen makabre
Askush
Nuk i pa lotët e kristalt
Trishtimin
Si një ditë shiu
Dhe klithmat
E varrosura thellë e më thellë
Në gjoksim magjik të femrës
Askush
Nuk përkëdheli
Dhimbjen e brishtë
Flokët prej dritës së Hënës
Dhe buzët e zjarrta
Që premtojnë
Dashuri dhe martirizim…
Diejt e mi kanë ftohtë
Rrënqethen
Prej makabritetit
Ndërsa përqafimi i pafajshëm
Ndëshkohet
Dhe qelqi i syve të bukur
Thyhet barbarisht
Me vështrimet e egra
Dhe thirrjet prej egërsire
Po femra
Femra është zemra e dashurisë
Është vetë dashuria
Është jeta dhe drita
Është ëndërra dhe shpresa
Bukuria tragjike
E shndërruar në një ledhatim…
E megjithatë
Diejt e mi kan ftohtë
Kanë ftohtë
Duiejt e mi
Të mbetur jetim
Në aureolën e vështrimit
Ku gjunjëzohen ditët
Dhe netët
Përulen madhërisht
Gjer në vetmohim
Kanë ftohtë
Diejt e mi prej ëndërre
Ndërsa tej në rrugë
Një fëmijë i uritur
Rend dhe pengohet
Nëpër gurët e lotëve të tij
Dhe në thellësi të pyllit
Sorkadhja
Vdes
nën përqafimin tragjik
Të ujqërve dinakë
Diejt e mi kanë ftohtë
Ndërsa vendi im
Dhimbshëm
Zvarritet drejt agut
Nëpër gjurma lirie
Me pllanga gjaku dhe zjarri
Diejt e mi
kanë ftohtë
Diejt e mi presin
Zgjohen dhe rendin
Përmes lëndinave të brengës
Ku shpresa
Ndërton qytetin e lirisë…
E megjithatë
Përsëri e përsëri
Diejt e mi
kanë ftohtë…
Kanë ftohtë
diejt e mi…