Cikël poetik nga Sadik Bejko

Loja

 

Jam ulur në fundin e fundit tim

te një amforë e njomë balte.

Mjeshtri nën tryezë luan gishtat.

Thelloma hupët hapet

e flakem pa adresë

letër poste në kuti fshati,

në të humbët, Tibet a Siberi.

 

Mjeshtri me shputa lot çikrikun.

Në valixhen pa fund hedhur,

Firuar e rrjedhur gjithëkundit

as hiri nuk i mbeti rrugës.

Fakir indian me fyell e qyp

qenkam kthyer, në shtëpi,

në sheshe flirtoj me kobra.

 

Fund amforës me baltë të njomë

(Mjeshtri në hije lot çarkun)

lidhur pisk nga kobrat,

buzët e holla,

belin prej gruaje të qypit lakmoj.

Plot helmët e thellë në gëzim jam

si bujk gjer te gjunjët ngjeshur

me drithin e ri te lëmi.

 

Rrak e shtrak çarkun…

 

Reja mbi mal

 

Prapa një reje mbi mal jam,

mbi mal e mbi ag

ku erërat e flakën

E ç’ta bëjnë nuk dinë.

 

Mëngjesi ka dalë. Si kalë rend para

hundësh shfryn ngrica, acar e borë,

fshatra, qytete me dhembë akulli kullot,

prej jelesh shkund e shkund terror.

 

Nuk i ndiej gjëmat hata

të kalit mbi botën ngrirë.

 

Një çelës është kthyer

në zemërekun e botës,

më ka flakur në ag te reja mbi Dajt

të mpirë.

 

Jam në hone pasmëngjesi

tek hënat rrëzohen në golle

tek diejt thyhen në errësirë

tek netët udhëhumbura firaksin

si beduinët në shkretëtirë;

 

Me sy reje jam

me fytyrë reje

me gjymtyrë reje

somnambul hëne

gremisur në qiell –

në dhera mjegulle.

 

Errësirat në mua marrin qiell,

marrin trup, frymojnë,  grinden,

më shkulin mishrat, sytë,

më grimcojnë re më re

e më hedhin prapë në rrugë.

 

Jam re si filxhani plot kafe

mbetur pa pirë.

E pangrohur nga gishta e buzë

në disk akulli, agu

re që josh me errësirë.

 

Një çelës është rrotulluar në botë,

Shtjellë erërash me poshtë lart.

Një kalë dimri

botën ha rrafsh me tokën gjer në baltë.

 

 

Për ditë eci në rrugë, punoj, flas,

ulem ndër njerëz… të gjitha rutinë.

 

….dhe kaçube reje mbi Dajt,

mjegull në rrëpirë,

Re… mbase nga truri im e mbirë.

Shkurt 2014

 

Fletë ditari

 

Kam bërë shumë gabim

që nuk i kam shkruar letrat

Që ndër mend gjithmonë i thur për ty…

Skrupujt më frenojnë dhe ajo:

do tallen,

do të qeshin…

të lartën, sublimen…

letrën tënde do ta plluqin në baltë

e fuqi nuk ke t’i ndalësh.

 

Sot, pas dy sms-ve, ndërsa prisja një tel nga ti,

– për dreq asnjë përgjigje –

u shtrova në të pirë me miq.

Një zot e di sa e kemi tepëruar,

prapë telefoni mbi tryezë sinjal, sms priste.

Më kot. Fare shkoqur një mospërfillje mizore.

Ah, mizore? Me mizori këndej jemi regjur.

Hommo ballkanikus. Mospërfillja, moskuptimi,

mohimi, mosi i mosit të mosit, janë të lashta

sa dhe shumë e shumë moderne.

 

Kyçe të degdisura në abys,

Errësi të së panjohurës…

Prapë duhet të ruash mëtimin e shijes

që me rast, a në një çast dhe mund të quhet,

po, pak si me zor, mund të quhet

komunikim i mungesës a i refuzimit.

 

Në ngopjen me kuptim moskuptimi a në daç

në këtë arratisje në anën e pasme të hënës

rob i kërkesës për një kuptim,

ti sigurisht nuk je i vetmi budalla i pandreqshëm…

Në se ende mëton të gjesh një kuptim

kur nuk ka asnjë kuptim,

ti, një burrë me mend, kaq gjë,

këtë grusht me errësi turinjve, nuk e meriton…

 

E burgos veten më thellë se në vetvete.

Lotin në cepin e syrit e kafshon me qerpik

e merr në gishta, kripën lëpin. Kaq.

Sado e zezë, fantazia e arratisjes në anën e pasme

të botës si kërkesë për një kuptim,

gjallërinë e së munguarës dot nuk e turbullon….

 

Mugullirën e pijes e pllenojmë me pije,

për të vazhduar prapë e prapë,

e, nëse jashtë është minus gradë, ne kemi vapë…

nëse këto nuk kanë asnjë kuptim,

pse duhet ta kërkojmë një kuptim…

 

Si nëpër asfalt thyer, copëtuar nga një tërmet

nëpër kësi vije gjymtyrët mbase na çojnë sot

në tragën e atij që quhet shtrat,

ku njeriu si një dhomë me pasqyrat thyer, copëtuar

ngulur në brinj

dhe mund të qetësohet në pak gjumë.

2013