Cikël poetik nga Yzedin Hima

babai s’pati kurrë librezë kursimi
ndaj krenohej me një fletë nderi
të shkruar me gabim drejtshkrimor

gjurmët e zbathura të fëmijërisë
si smeralde në fytyrën e rrugëve
ngrinë në udhëkryqin qiellor

si plagë i dhembin qiellit. Netëve
shpesh bienë e digjen si meteorë.

GURËT

të ashpër, të fortë e të pabindur
në vendin e tyre të natyrshem
gurët
kur njeriu ua njohu zjarrin
të cilin e fshihnin thellë tek vetja
u zbutën, u gdhëndën gurët
dhe si ushtarë pa identitet
u rreshtuan tek muret.

MURET

ranë muret
nën gurë
ata që s’i deshën muret kurrë
nga gjoksi i shqyer i qiellit
dolën skifterët.

TË ETUR SHKOJMË NË HIÇ

lumi ha brigjet me mërmërima
kambana ha heshtjen me dridhma

deti i etur pi çdo çast lumenjtë
dhe terri i uritur përpin retë

në natën e gjatë ne pimë vetminë
brenda nesh njëqind ujq ulërijnë

të dehur ripërtypim kujtesën
teksa qirinjtë hanë terrin dhe veten

koha ha kohën si përbindësh mitik
rrjedha e saj mokrat mbi ne i vërtit

aty bluhet jeta jonë çdo orë e çdo ditë
dhe poshtë del tis i bardhë… një hiç.

PAK KOHË MBAJ NË DUAR

pak kohë nga koha që iku e mbaj në duar
kohë e ngurtë si një disk ku flenë tingujt e fjalët
pak kohë në duar si një send i artë
aty ndjej hapat e tu të ndrojtur dhe puthjet
si frushëllima krahësh te shpendëve të heshtur
ti je aty, në kohën që u ndal
je materja nga e cila koha u bë
je metali i çmuar i medalionit të kohës
pak kohë e ndala ndër duar siç mund të ndalet
një grusht uji nga lumi që vrapon drejt detit
apo siç ndal e djeg pellgu meteorët
kur netëve pasqyron kupën e qiellit
pi i etur në grushtat e mi të djeshmen
në fyt më ngec vetja.