Cikël poetik nga Nexhat Halimi
Rrëfim në poezi
Ka ditë s’ vjen postieri në rrugën e vjetër
Kot pres lajm çfarëdo të vijë prej largësisë
Gjërat rreth meje digjen flakë të afërsisë
Tashmë e mësoj veten të zgjohem çdo ag pa ty
të jetoj vetëm me kujtimet e mbetur peng
vij e ik e ndër ndjenja më sillet veç rreng
veç dredhi gjurmë e siluetës sate a diçka tjetër
çel librin e flas vargje për dashuri me lot
kam mësuar të ndjek të njëjtën rrugë në qytet
t’i zgjohem plagës së vjetër kaq vjet
të takoj te shkolla në ora katër kaq kot
të ta shoh siluetën nga bie trotuarit aty
kthehem prapë vetëm në shtëpi në vetmi
ta përfundoj këtë rrëfim tronditës në poezi
Nesër përsëri është ditë
Dashuria ime s’ka prejardhje vdekja ime
aq vjet vetmie s’ka trashëgimtar
fillimi e fundi i rrethuar fund e krye
është teatri i gjakut
nga secili nga një akt
në ditë të tretë të daljes nga e diela
në të fundit bien ngulen kokat
trëndafilat mbesin pa verë
unë ha ballkonet se prera nga retë
djegia ime s’ka fund
në arenën e gjakut
kufomat sjellin frutën e dritës së mermertë
në pjatat nga dheu i trupit
Mëngjeset në vetvete përsëriten
Aktin re tretë as ti s’e prite
e shtëpia në breg të drurëve të prerë
hyri prapë në fillim
tash secili nga një asht
në udhëtim
unë pi çaj ndërmjet degëve në divanhane
fjalën zjarrtë e presë nga e diela
kurse karkalecat e bukës pinë mesditën e madhe
s’ka prejardhje djegia ime s’ka fillim vdekja
me shkumës të zi kthehet në shuplakë
e mbushen gjak orenditë
nesër përsëri është ditë.
Thyerja e pishës së zezë
Unë jetoj pa një këmbë e pa një të hëne
në ballkone përbrenda thellë në rrashtë
shtrirë në kokërr shpine në një grusht kashtë
e s’ndalet të lehë ashpër qeni këmbëbardhë
ai qeni i sharrit dhe i lajçit të rugovës
ja sesi luan këndon e qan në lahutë
me kokën ca herë të mbështjellë me qefin
dashuria me hark qëllohet në ashtin e lakuar
këputet pisha më e gjatë në mes të ballit
e një grua pa martua ndez zjarrin e lashtë
tymi ndërlidhet lart mbi iliri
sesi të ndërlidh hijen e gjakun mitik
rrufetë kërkojnë fshehtësitë e kthimit gur më gur
e unë lidh opingat prej lëkurës së lopës
nis udhëtimin kaloj lumin e dal në një urë
jeta s’është vdekje pse ti rrëzohesh për tokë
ja mëkatet e shpaguara vetëm me kokë
o zot ja në tokën e gurit ka hyrë një lopë
apo ndej të zgjohen minjtë prapë në tavan
në parandjenjë gjaku para zjarri arrij në shtëpi
vërshon uji i liqenit shkreptinë vetëtimë
a nuk vuan më nënë pse më nuk vuan