Sadik Bejko: VARREZA E BRAKTISUR

 

Një lepur atje kutullaç në vesë mëngjesi brofi

E më ka trembur për vdekje. Zemra si me lesh

mbështjellë egër më dhimbte e brofte vendit.

A thua e vërviti gjumi drejt nga një e thelluar varri?

Po atje vetëm lisa me gunga, as emra, as gurë

As murishte… atje vetëm paqe, brufonte bari.

 

Kur e kur ndonjë gropëz e lugët si te brinja

e kafshës së uritur, a si faqe e ftikur lypsari,

As gropëz, po një kupëz dore dheu

Firuar nën të blertë. Kur e kur ndonjë dru a gur

epur si gongallë nën lëkurë gjedhi të tukequr

Ështër gërdallë brejtur nën dimër a xhur.

 

Vetëm korija xhumbë me lisa, kapele bregu,

mbase ishte krifa e tyre e rëndë gjer në qiell

Dhe myshku në gunga, dhe gjethet, herë lart

në çataj, herë poshtë sheshit si e remtë sini

Dhe zogjtë nëpër foletë e ngrohta prej vezëve

A dheut mbi krimba, sqepgjatë sa fijet shi.

 

Delet me thundra e mbullonin dalë-ngadalë,

siç tërhiqet velënxa mbi trup të mbërdhirë në mbrëmje

Dhe hija e gjatë e perëndimit në verë u endte

me këmbët manushaq-të –djellta, kjo vizitore e vjetër

Ngeshëm, butë-butë, varr më varr, dru më dru,

prej kreut i mbulonte gjer në anën tjetër,

 

Një heshtje hojesh platitej, thua je në kopsht blete.

Vetëm stuhija me qarje të rëndë, të rreptë reje,

ngutur në një shami shportë shtrydhte zemrën

e saj të egër, të vetmuar gjer në zbrazje:

Ajo ishte një varrezë e braktisur njerëzish

qyshkur të larguar, një jetime flakur nën xhade.

 

Bora mbi atë ishte krejt më e pastra,

si të ishte eshtërdjersitja e gjatë e vitit

Fryma e të vdekurve poshtë bulëzuar në akull

si një rrasë në lëmim anonim të padepërtuar.

Atje një lepur aq keq më ka trembur, tek flinte

për qejf të vet mbi varr të firuar.

Tiranë, 2001.