Cikël poetik nga Rudolf Marku

Ky cikël poetik përfshin poezitë e shkruara gjatë muajve të fundit, Dhjetor 2022- Janar 2023

 

NJË NATË

Natyrisht, nuk kishe asnjë plan paraprak,

Se si t’u ikje rojeve të Emigracionit në La Mansh

Me pasaportën tënde pa vizë. Mjaftonte veç ankthi ynë,

Që e ndjenim se do të vdisnim pak nga pak, po të mos

shiheshim atë çast,

Dhe ti- një entangled neutron-, i pakuptuar mirë dhe nga

vetë fizikantët,

Erdhe tek unë, në shtratin tim, në mesnatë.

Përkule mbi fytyren time, si mbi një tastierë pianosh,

gishtat e gjatë

Për të lozur requiem-in e fundit të jetës sonë të

përditshme;

E di se do të kthehesh pas, fshehur në një rreze drite,

Ashtu siç erdhe, do ikësh në pafundësi vitesh  larg.

Në ç’shekull u pamë, në ç’muaj, në ç’javë, në ç’ditë?

O njerëz, që ende besoni te kalendarët- paganë a

gregorianë,

Si mund të matet koha kur veç ajo natë,

zgjati një milion vite,

E pashënuar në kronikat e vedave të murgjëve budistë a

modernë,

Vetëm për të qënë edhe një herë së bashku pranë?

 

METEOR

Çdo ditë të mendoj përherë e më shumë,

Grua që erdhe papritë në jeten time,

Si një meteor që nuk arritën as asteorologët ta

parashikojnë,

I frikshëm dhe joshës. Nuk di nëse do përplasesh tek unë,

Apo do të ikësh duke shmangur planetin me një lëvizje

plot elegancë?

Unë vetë ëndrroj përplasjen e meteorit në tokën tonë të

Ashpër.

Teksa ti, çveshur nga shtërngatat, do mbulosh gjoksin e

çveshur me duart e tua të bardha,

Si në një pikturë të bukur në Renesansë!

 

 NË KËTË QYTET

Vij në këtë qytet me rrugë të gjeometrisë së padëshifruar

Të vetmisë së njeriut- rrugë që të çojnë gjithmonë drejt

kurthit të mbyllur të trishtimit.

Jam një busull që lëviz krahët drejt teje

pa e ditur saktësisht se ku je;

Ulem si atëhere kur rrinim bashkë,

I njejti vend. I njënjti ankth nëse nuk do vish.

I njënjti kamarier që veç këtë herë nuk më njeh.

 

Derisa pa pritë dritat priten, errësira mbulon qytetin

sakaq.

O njerëz pa kujtesë- vetë e përzutë dashurinë tonë,

Që do ta mbante ndriçuar këtë qytet dhe njëmijë vite pas!

 

UDHËTIM

Fatorino e pa me dyshim biletën,

Te shkallët e trenit. Megjithat’ më lë të ngjis shkallët,

Dhe të ulem në një vagon pa njerëz. Duke shmangur

refleksin tim në xhamat e mjergullt,

Shoh peisazhin , pemët, shtëpitë jashtë,

Derisa shfaqen  kuajt në fusha, të qetë e të papërfillshëm

Si Zota të lashtë.

Bileta nuk thotë se në cilin stacion do të ndalem,

Sepse asnjë Tren tokësor nuk i arrin stacionet qiellore,

Atje ku kuajt hyjnorë më presin, solemnë dhe kokulur,

Mbështjellë me mantelin perandorak të mjegullës së

bardhë!

 

 NË AVENJUNË SLOAN

Në nderim të Jorgo Seferis

 

Edhe sot kalova në Avenjunë Sloan,

Pranë pllakës që shkruan më gërma të vogla

Se në këtë shtëpi ka jetuar një poet grek;

Kaloj pothuajse çdo ditë në këtë rrugë. Dhe gjithnjë,

shoh nga dritaret e ulëta se mos të shoh ty.

Rastësisht, si një argonaut të cilin dallgët e detit

Me urdhër të një Poseidoni zemërak e kanë hedhur në

brigjet e Albionit.

Sa fat i keq! Askush nuk të njeh. Kalimtarët as pllakën s’e

lexojnë,

Nxitojnë me gazetat e tyre drejt stacionit,

Që të kapin lajmet e fundit të bi-bi- si-së.

Me frikën e panikshme të vdektarëve se mos bëhën vonë!

Sirenat kanë kohë që lexojnë lajmet. Nga ekranet e mëdha

Thonë se njerëzit kurr s’kanë qenë më të sigurt,

se  tani, kur askush nuk lexon më poezi!

Kalimtarët janë të verbër, askush nuk sheh se si, papritë,

Në Avenjunë Sloan, një karrocë e praruar zbret lehtë nga

qiejt,

Dhe një Zot tremijë vjeçar, me një mjekër të bardhë, si

Kashta e Kumtrit

ardhur nga Malet e Olympit

Me pyet për adresën tënde, në një gjuhë të kuptueshme

Perëndish!

 

NJË TREN QË NUK NDALET

Nuk mbaj mënd

Kur hypa për herë të parë në këtë tren,

Që nuk ndalet kurrë në asnjë stacion, në asnjë vend!

Ngase është një tren që nuk ndalet kurrë,

Nuk mund ta shohësh Konduktorin asgjëkund

Askush nuk thotë emra stacionesh, të njohur a të humbur

Jashtë shohim stinët që ndrrohen më shpejt se në

kalendar,

Në një orë shohim dëborën e Malit të Kilimanxharos

Në orën tjetër na përshendet përtej dritareve rëra në

Saharë.

Ndonjëherë qyteti i lindjes shfaqet si një vegim,

Na bëhet të thërrasim emrat e të njohurve të fëminisë,

Por dhe këtu treni nuk ndalet, të thërrasësh nuk ka kuptim

Fëtyra jote prej vajze, siç të pash për herë të fundit

Më shoqëron në të gjitha udhëtimet, që nga ditë e parë

Je brenda a në tren? A mijëra kilometra larg?

Ky tren kurrë nuk do të ndalet në asnjë vend,

O vajzë që u deshëm kur besonim se do ishin si vetë

Perënditë

Ndoshta pas vdekjes mbi një re të bardhë do të udhëtojmë

sërish

Më shpejt e më larg se në të gjithë trenat elektronikë!

 

NË RRUGËT TËRË PLUHUR

Në rrugët tërë pluhur të Tiranës,

Më kot përpiqemi të ringjallim Krishtin e kryqëzuar prapë.

Kemi ardhur nga larg,

Për të qetësuar kujtesën tonë të plagosur që rrjedh gjak.

Jemi ngjitur Golgotës dhe i kemi pranuar kunorat me

gjëmba

Dhe fishkëllimta tallëse të fitimtarëve,

Nën urat e Lanës numërojnë fitimet, nën tingujt e

Hosanave modernë,

Një xhaz, blues, hard metal a rock and roll.

Na thonë se Krishti ka vdekur, na thonë se kot presim

ringjalljen,

Na tregojnë çeqet me firmat e pathara me bojë,

Mund t’i kthesh në cash brenda ditës nëse je tip që nuk

beson;

Ngjitemi Golgotës dhe tre shtyllat  e kryqëzimit janë bosh,

Shohim njëri-tjetrin, e dimë se çdo të ndodh

Jemi unë dhe ti dhe dashuria e plagosur

E dimë se tani është koha që të na kryqëzojnë,

me dashurinë, si Krishtin, në mesin tonë.

 

NË KORÇË, NJË DITË VJESHTE

Ditët ishin të zakonshme, kafetë e mbushur me njerëz,

Një kitarist i vetmuar që këndonte për të dashurën e

vdekur,

Kalimtarë që na shihnin vetëm pasi u kishim kaluar pas,

Vetmia e Sheshit të Katedralës, dyqane boutique me shitës

të mirësjellshëm.

Dhe Shtëpia ku Seferis ka jetuar gati një shekull më parë,

E rrënuar, me rënkimet e vargjeve të dashurisë, poshtë

trarëve të rënë.

Dhe dita që nxitonte të ikte aq shpejt prapa malit të

Moravës.

E dinim se pas ditës do vinte Nata. Por askush nuk e kish

marr me mënd,

Se në dhomën tonë të Hotelit, afër Metropolitisë

Do vinin Ikonat të na gjenin.

Po ato ikona që i kishim parë gjatë ditës.

Në  Muzeun pak të njohur mesjetar.

I gjithë Hoteli u mbush me dritë

Ardhur nga larg. Murgjër të veshur me pelerinat e vjetra

Ecnin kokëulur dhe mospërfillës.

Erdhën në dhomën tonë

Duke pëshpëritur një lutje nën zë;

Piktorë të vëmendshëm, me penelat e zhbërë, bënin figura

në ajër.

Në kanavacën e natës! Kavaletet e ngjyrave ishin vetë yjet,

Që kishin zbritur pa i thirrur askush!

Konstelacionet vëzhgonin si spektatorë me fat,

Se si bota po bëhej nga e para,

Me lulet që çelnin së pari, me lumenjt e pastërt, dhe zogjtë

qiellor të pafajshëm,

Pa u trembur nga askush, me luanin dhe qëngjin të bërë

Bashkë.

Dhe me Kainin që ende nuk kishte njolla gjaku në duar!

Me malet mistike,

Dhe me ligësitë njerëzore tretur, tretur!

Në ditën e neserme, turmat e njerëzve filluan  të na

ndiqnin pas,

Nga  shkëlqimi i pazakontë me të cilin qemë mbështjellë

a nga pelerinat e murgjëve që mbanim veshur.

 

FREDERIK RESHPJES

Poet skandaloz, rebel, i lirë si një zog,

Të ngritën kurthe kafazesh- burgjesh kudo,

Dhe ti që përherë i injorove zinxhirët, qelitë, gardianët

Kurrë nuk e përmende vetminë sa një kontinent të Poetit,

Ti që talleshe me kafazet, që pëlqeje t’i vije në një rresht

Gjahtarët, kritikët, lavdikërkuesit, mediokrit dhe kostumet

e lakuriqsisë së Mbretit;

Asnjë rresht për vitet e burgjeve, asnjëherë

Pa të shkuar ndërmend t’i ktheje vuajtjet në dyqane

shkëmbimi valuator.

Në poste ambasadorësh, lavdi të rreme, reçensione –

Hosaná,

Në dyqane spekulative ku shesin lirinë.

Ty të mjaftonin veç krahët e mëdhenj,

që të arrije përjetësinë.

Krahët e tu prej aeroplani qenë tepër të mëdhenj për

Kafazët.

Le të rrijnë aty gardalinat vajtuese, të verbëta

Që brenda kafazeve me dyer të çelura vazhdojnë të presin

lavdinë!

 

NJË PEMË ULLIRI NË LONDËR

Vite më parë, një bisk ulliri solla nga larg,

Për kopshtim tim të vogël, në Londër,

Botanistët e ditur më udhëzuan se duhej të kisha kujdes,

Se duhej ta mbroja biskun në ditët e para

Derisa rrënjët e pemës të mendonin se ishin në vendin e

vet.

Çdo mëngjez zgjohesha herët dhe shkoja te ulliri- nuk e

kisha ditur

Se dhe pemët kanë kujtesë. Refuzonte të rritej,

Në mënyrën më kapriçoze. Veç në praninë time

Përpiqej t’i jepte trupit lart,

Si fëmijët kur sapo zgjohen nga gjumi në mëngjez,

Vetëm kaq!…

Kanë kaluar vite – tridhjetë a më shumë vjet

Në kopshtin tim pema e ulllirit ka lëshuar rrënjë,

Gjethet janë në ngjyrë të gjelbert, të thellë

Dhe trungu i saj ka formuar dhe gungat e para

Vazhdon të rritet, siç e kanë ullinjtë, me kujdes,

Por asnjë zog nuk ulet në degët e ullirit,

I shmangen si një gracke dinake dhe ikin lart.

Dhe vetë milingonat, buburrecat, hardhucat dredhojnë

rrugën para saj

Si para një humnere të lajmëruar më parë

Dhe asnjë kokërr-frut nuk japin degët e saj të gjatë,

Që vazhdojnë të rriten-dhe pse ngadalë

Në një sterilitet që shtypi modern e mirëkupton

menjëherë.

Botanistët e ditur vijnë prapë e më këshillojnë,

Këtë rradhë pa pagesë,

Se nuk mund të këmbëngul te fertiliteti mbirës

Si në një kulturë maço të kohërave të errta në Mesjetë!

Teksa unë pëshpëris në përçartjen time se ullinjtë paskan

kujtesë!/exlibris.al