Astrit Lulushi: Çfarë nuk mësohet

Brezi pason brezin. Kështu edhe traditat nga e kaluara e mjegullt përcillen, por për një arsye të çuditshme interesi që nuk zvogëlohet në vite dhe as në mendjet e njerëzve. Me çdo brez të ri, një impuls nxit zemrat e njerëzve për të kapur kështjellën e mbuluar të Arktikut, rrethin e heshtjes, vendin e akullnajave, mbetjet e ftohta të ujërave dhe erërat që janë çuditërisht të ngrohta. Rritja e interesit manifestohet në ajsbergët malorë. Spekulime të mrekullueshme janë dhënë në lidhje me qendrën e gravitetit të tokës, djepin e baticave, ku balenat kanë foletë e tyre, ku gjilpërat magnetike çmendet, ku Aurora Borealis ndriçon natën, dhe ku shpirtrat e guximshëm të çdo brezi guxojnë të eksplorojnë, duke sfiduar rreziqet e “Veriut më të Largët”.

Një nga librat botuar kohët e fundit – “Paradise Found” – nga William F. Warren. argumenton nëse zbulimi i norvegjezit Olaf Jansen është i vërtetë.

Mundësitë e një toke brenda tokës u sollën për herë të parë në vëmendje nga një gjeodë në brigjet e Liqeneve të Mëdha – gjeoda është një gur sferik dhe në dukje i fortë, por kur thyhet zbulohet se është i zbrazët dhe i veshur me kristale. Toka është vetëm një formë më e madhe gjeode, dhe ligji që krijoi gjeodën në formën e tij të zbrazët, padyshim formoi tokën në të njëjtën mënyrë.

Në paraqitjen e temës së kësaj historie pothuajse të pabesueshme, siç tregohet nga exploruesi Olaf Jansen, gjendet edhe citimi i mëposhtëm:

“Në fillim Zoti krijoi qiejt dhe tokën dhe toka ishte pa formë dhe e zbrazët. Perëndia krijoi njeriun sipas shëmbëlltyrës së tij”.

Prandaj, edhe në gjërat materiale, njeriu duhet të jetë i ngjashëm me Perëndinë, sepse është krijuar në ngjashmërinë e Atit. Një burrë ndërton një shtëpi për veten dhe familjen. Hajati apo veranda është dytësore. Shtëpia është vërtet e ndërtuar për lehtësitë brenda. Në të njëjtën mënyrë, Zoti krijoi tokën për “brenda” – me të gjitha komoditetet, ndërsa sipërfaqja e jashtme e tokës është thjesht veranda, ku gjërat rriten, si në anën e malit, duke u ngjitur me vendosmëri për ekzistencë të hapur.

Merrni një veze dhe shpoini një vrimë. Nxirrni përmbajtjen e vezës dhe më pas do të keni një paraqitje si të tokës së Olaf Jansen.

Në fillim kjo botë u krijua vetëm për botën “brenda”, ku ndodhen katër lumenjtë e mëdhenj – Eufrati, Pison, Gihon dhe Hiddekel. Të njëjtët emra lumenjsh, kur aplikohen për përrenjtë në sipërfaqen “e jashtme” të tokës, janë thjesht tradicionale nga një lashtësi përtej kujtesës së njeriut.

Në majën e një mali të lartë, afër burimit të këtyre katër lumenjve, Jansen  norvegjezi, pretendon se ka zbuluar “Kopshtin e Edenit” të humbur prej kohësh dhe se ka shpenzuar dy vjet studim dhe eksplorim në tokën “brenda”, plot me jetë bimore dhe shtazë; me njerëz gjigantë që jetojnë gjatë; sipas urdhrit të Metuselahut dhe personazheve të tjerë të Biblës; një rajon ku një e katërta e sipërfaqes “të brendshme” është ujë dhe tre të katërtat tokë; ku ka oqeane të mëdhenj dhe shumë lumenj dhe liqene; ku qytetet janë superlativë në ndërtim dhe madhështi; ku mënyrat e transportit janë shumë më përpara sesa jemi ne me arritjet tona. Në qendrën e këtij vakumi të madh është selia e energjisë elektrike – një top i madh i rrethuar nga një re e bardhë, me shkëlqim, që jep ngrohtësi uniforme dhe mbahet në qendër nga ligji i pandryshueshëm i gravitetit. Kjo re elektrike është e njohur për njerëzit “brenda” si vendbanimi i “Zotit të Tymosur”. Ata besojnë se është froni i “Më të Lartit”.

Olaf Jansen pohon se, në fillim, bota u krijua nga Arkitekti i Madh i Universit, në mënyrë që njeriu të mund të banonte në sipërfaqen e tij “të brendshme”, e cila që atëherë ka qenë vendbanimi i “të zgjedhurve”. Ata që u dëbuan nga “Kopshti i Edenit” sollën me vete historinë e tyre tradicionale. Historia e njerëzve që jetojnë “brenda” përmban një rrëfim që sugjeron historinë e Noeut dhe arkën me të cilën lundroi, ashtu si Kolombi, nga një port i caktuar, në një vend të huaj për të cilin kishte dëgjuar shumë, dhe nuk u kthye kurrë më pas.