Artur Spanjolli: Ku je, pash at Zot, ku je?

 

Ku je, pash at Zot, ku je? Larg, kilometra

s të gjej dot, s’të kap, më s’të prek, më mirë,

të të kërkoj brenda vetvetes, t’i hap raftet e rëndë

të kujtesës, librin tënd ta shfletoj me tërë kujtimet,

si një raft rrobash, ta marr shallin tënd që ende aromën

e djersës tënde prej të moshuare bart, ta nuhas fort.

Tani ti je gjendje shpirtërore, je mungesa që

peshon në ndërgjegje, vrrjagë në asht, kur të kisha s’të kërkoja sa duhet,

kur s’të kam më dot s’të gjej, vallë nëpër mungesa

përtërihemi më fuqishëm, si një ulërimë e krisur

nevoje e kahershme? Ku je pash Zotin ku je?

Zëri yt i tingullt dhe i hollë si fill uji i freskët

çdo fjalë e jotja bekim ishte dhe kur fort e shtrëngoja

atë trup plot rrasht dhe lëkurë, ruheshe çuditshëm,

s’doje më të më shtrëngoje ndoshta? Apo vetmia

disi të kishte larguar nga unë?

Dyshim i përzishëm i çdo fëmije plangprishës?!

Kërrcisnin kockat fort, kisha frikë

se shkërrmoqeshe si trëndafil i tharë krejt

dhe sytë e përhimtë plot lëng trishtimi, heshtja

që zotëronte tek rrufisje kafenë.

Ku je, ku je? S’e di për besë.

Me ty iku edhe shtëpia ku flija, shtrati i butë

prehri yt ishte jastiku ku vija kokën, fare butë. Mund të

kem shumë gjëra në jetë, por miratimin tënd më kurrë

s’do ta kem. Ja kështu vdesim pak nga pak, në fillim

gjymtyrët, pastaj flokët, pastaj zëri, i tjetërkujt, pastaj aroma

pastaj fjalët, deri sa sytë, pak nga pak të fiken krejt

si i qiririt të trishtë flaka në muzg të jetës,

që nga fllad i lehtë tmerrshëm kërcënohet,

një jetë është shuar, asgjë më shumë

ndaj kozmosit as që i bëhet fare vonë.