Cikël poetik nga Amarda Ekmekçiu

Amarda Ekmekçiu ka lindur në Elbasan në vitin 1977. Shkollën 8- vjeçare dhe gjimnazin i kreu në vendlindje, po ashtu edhe studimet universitare, dega Gjuhë shqipe dhe letërsi, në Universitetin “Aleksandër Xhuvani”, Elbasan. Ka emigruar në Greqi në vitin 1998, ku jeton dhe punon aktualisht. Publikimet e para me poezi i gjejmë në gazetat lokale “Fjala e Lirë, “Nositi”, etj. Vite më parë me shkrimin “Na ndihmoni të jetojmë”, Amarda ka hapur faqen rinore në gazetën më prestigjoze të kohës, “Koha Jonë”, ku spikati me stilin e saj gazetaresk. Gjithashtu, Amarda ka qenë mjaft aktive në aktivitete letrare dhe pjesëmarrëse në shume konkurse të poezisë, ku edhe është vlerësuar disa herë me cmime. Në moshën 16 – vjeçare ka shkruar romanin e saj të parë, i cili pritet të botohet së shpejti. Vëllimi i parë i saj me poezi, i titulluar “Rozmarinë”, ka qënë përgatitur për botim që në vitin 1998, por për arësye të emigrimit, u publikua në vitin 2015. Libri “Korali Blu”, është vëllimi i dytë i autores, me të cilin ajo vjen përpara lexuesit me një pjekuri dhe mendim më të thellë artistik.

Sytë e lodhur nga pritja

ndenë shikimin,

përbri rrugicës ku lind dielli

Si diell lindin në prehrin tënd butësi ledhatimi,

prej duarve të arta e mira ime

me thërrime malli më mësove të ngop

uritë e mungesës

të shuaj etjen në pellgje loti, heshturazi

diteve që buronin në kthina fëmijërie

duke arnuar një cohë të teritaltë

bërrylave që më shtynë mëngëve gjatoshe,

ku të gjithë u munduan të rrjepin

plot egoizëm lëkurën e bardhë e të butë,

hapave të mbështetur fort mbi pëllëmbë,

kur verterbrat thurën pabesitë në shtratin tim,

kurthe fatale mbi gjymtyrë të mpirë si heshtja,

e ti më ngrite përsëri e mira ime,

Sefergjen i kopshtit tim ku jehon

Dashuri e ninullave mbi djep

e bukura plot hijeshi, shtat hedhura

me aromë pranverash gjethuar stinëve të jetës sime

qetësi e dhimbjes plot durim,

si uji i lumit që çan shkëmbin,

sepse rrjedh gjithmonë këmbëngulës i erozionit të tij

e nuk ka kthim gurgullima nga ai shtrat

Më mëkove Shqipërisë ti fal zërin tim me fllad mërgatash

A, B, C në qendisma gjergjefi, të thur kurora nusërie

bardhësinë e bekimit tënd vesha një jetë

duke pritur nga rrugica ku lind Dielli

Sytë e nderur në kopshtin me Sefergjena

që lulëzojnë kah meje

Madhërishëm emrin tënd, o nënë!

Kap një histori

Si të gjitha historitë nis e mbaron.

Ka shumë shkallë për t’u ngjitur deri tek

Porta

Kryesorja është , se porta vështirë të hapet sot

Për mua

Çuditërisht

Aty nuk gjallon askush

Veç mure që formojne kutiza kujtimesh

E shkallë që dhëmbëzojë ngjitje malli

Për të arritur në hapësira të athta

Vitesh

Ku era e drunjtë e zdrukthtarisë ngjitur

Në rradhë. raftesh, shfleton fëmijërinë

E këmbët shkelin shkujdesur në pllaka katrore

Që përkundin aromën e petullave

Ah, im gjysh

I mençuri,

diplomati i fjalës me aq mirësi

Më rriti në prehein e urtësisë

Sot

Se sheh dot, fjalën time të malluar

Xha Gorio dhe Hygoi më duket

Ngatërruar, prej fatit

Të mjerët mbeten atje, ku drita nuk hyn e zëri nuk shkon kurrë

Në shtëpizën që nesër edhe unë do të kem

Si ata…

Po kjo

Relika jonë e përbashkët, në lagjen e vjetër

Dashurise për fjalën i falën një jetë

Libra e fjalë,

Premtime biznesi, nga themelet gjer në kulmin e çatisë,

Pa dëgjuar

Lëngatat e oborrit,

Ku fshihja symbyllurazi

Pabesitë e të rriturve, prej çiltërsisë.

Shtëpia ku linda

Unë

Dhe të tjerë që thurën degë degë

Trungun e pemës sonë.

I mbylla dritaret

E tërhoqa deri në fund pengesën

Nga ku hynte dielli

Do sy të fortë ta shohësh në sy atë

Diell

S’kam asnjë dëshirë

Të lotoj përseri prej zjarrit,

Prej tymit që ngjitet lart

nga drurët që digjen

brenda hekurishtes së vjetër

Tek unë

Rri shuaj kërsherinë

Nga këndin i një dhome plot lagështirë

Me erën e mykut

Ka kohë që nuk ndjej asnjë shije

Prej rutinës dhe ditë që ikin turravrap