Fatmire  Duraku: Tiktaku i heshtjes

 

 

Rrjedh në ëndërr

 

 

Rrjedh nëpër mua

Pa ujin që e pija

Pa ëndrrat për ty

 

Lumë i tharë i lotit tim

Pikë dhe ik nga zjarri i vet

Pa ditur si tret koha

Si sillet rrota

 

Rrjedh në ëndërr

Pa ëndrrat e mia

I bërë zgjim

I këngës së heshtur.

 

II

 

Ai lumë që ik nga unë

Fluturon në krahët e dëshirës,

Digjet imagjinatës

Vërshon arat, kopshtet

Dhe prapa lë lymin

 

Ende i njëjtë ai vetë

Me fisnikërinë e shpirtin epik

Me shpirtin lirik

E vizaton ëndrrën

 

Ndërsa e vërteta vjen nga uji

Nga besimi fiktiv i urtisë së rrjedhës

Të rrjedh nëpër mua

 

Pa ujin që e pija

Bëhet prapë etje gjaku

E këngës së heshtur.

 

As ëndërr më

 

Mes meje e hënës

As ëndërr më

 

Sa larg meje je

E dhembja afër

 

Në mua

Pik gjak

 

Si ta zvogëloj botën

Që të mund të të prek

T`i shëroj plagët tua

Plagët e mia

 

Sa larg meje je

E dhembja afër.

 

Hëna bie në dritare

 

Hëna bie në dritare e zbehtë

Të jesh sa më afër vetes

Në urë ndërmjet bregut e bregut

Ndërmjet dritës në qiell kaq sa  në ujë

Të ikësh nga gjërat që s` preken

Për t`u kthyer prapë  dhe kaq shumë

Në mjeshtër të imagjinatës

 

Të të mos humbësh mes pylli

Të zgjohesh në sytë e kaprollit

Të të mos harrosh nga vjen

 

Ja  kjo është udha që do ta kalosh

Për të ndërtuar figurën e besimit

 

Vargun për lirinë e atdheun në vijat

Që nuk ndërrojnë kurrë.

 

 

II Lulja e gjakut

 

Të thurësh atë që ëndërron

Tregimin që të shpie te gjaku dhe kulla

Udhës që vjen nga ashti yt i vjetër

Për t`u bërë pjesë e jetës, e vetës

 

Të thurësh gjithçka

Që arrin te fillimi

Pa asnjë lak pa asnjë këputje

 

Është kuptimi i etjes së dashurisë

Lulja e mbirë nga gjaku yt.