Vargje poetike nga Nexhat Halimi
I vetmuar në mall
Ec e ec ashpërsisht hapësirës së vështirë
Bie e rrëzohesh e s’arrin nga bredh mendimi
Fushës së fëmijërisë të lidhin tingujt me fyell
E buzë lumit përfytyrohet një vajzë e mirë
Tjetër vajzë e bukur me flokë derdh’në natë
Buzëqeshjes së mjegullës mitike krihet gjatë
E lart mbi të qëndronte i ndritur ai yll zgjimi
Në të dy krahët e dhiares çelin lule narcisë
Arrin shtangur te zemër e floçkës në Dumnicë
Ndërsa nuk të kujtohet nga vjen e nga shkon
E i bie vetes ashtit tënd të thyer në mollëz
Kanë ndodhur vrasje ndërmjet ka hyrë vetmi
Ujit të përgjakur për valë kalon gjallë një lirë
E një degëz e mollës ende e gjelbër e shtrirë
Kujtimit të vetes ik përmbi pusin e thartë
Veç ec e ec e ec ndërmjet etjes poshtë e lart
E zgjohesh tërë i djegur e i vetmuar në mall
Me figurën besimit të lashtë shqiptar në strall
Do të rrjedh gjak me të çelur pranvera prapë
Shpirt i fjetur
Bredhë kaq kot vetes në një planet tjetër
Asgjë të njohur s` prek nga dhembja e vjetër
Asgjë s` më zgjon nga etja kurrë e fjetur
Ja prapë ik e ik udhës së njohur të arrij
Vetëm plepat vetmuar qëndrojnë të tretur
Gatitur për një mbi hijen e shtangur në hi
E një degëz e mollës së kuqe në gjithësi
E ti në kujtimin tim ndërmjet kohës së ikur
E kërkon pikën e fundit të gjakut gjysmë fikur
E një krua i zgjuar në zemrën e etur
Bredhë kaq vjet vetes në një planet tjetër
Kund s` të gjej shpirt memec tashmë i fjetur
Arrij deri te mali në kujtim e ec për vijë ujit
I takoj hijet mitike e zgjohet siluetë e mujit
Kund s` të gjej shpirt memec tashmë i fjetur